Recensie Wolkenatlas

Dit is mijn favoriete boek van de laatste 5 jaar. De opbouw is uniek. Het boek beweegt zich door de tijd. En bij elke tijd wordt het verhaal geschreven in de taal van die tijd. Dat begint bij een negentiende eeuws scheepsjournaal, beweegt zich vervolgens door de twintigste eeuw. Maar na de twintigste eeuw gaat de fantasie van David Mitchell helemaal los. De taal van klonen en kunstmatige wezens. Het keerpunt verhaal speelt in een verre toekomst, wanneer er nog alleen maar een paar groepjes primitieve mensen leven op aarde, ver weg van de rest van de wereld. Een wereld die duidelijk ten onder is gegaan aan een ramp en alle mensen vernietigd heeft. De taal van deze mensen is primitief en bijna niet te volgen. Vreselijk knap van Mitchell om zich zo'n taal te willen voorstellen. Na dit keerpunt komen alle personages weer terug, maar dan in de omgekeerde chronologische volgorde.
Ik vond dit een geweldig boek. Zoveel humor en fantasie lees je maar zelden!