Recensie Leeuwerik

Bij de meest (puber) gezinnen is het 'feest' wanneer de ouders een weekje weg gaan. De kinderen kunnen dan lekker uitslapen, eten wat ze willen en uitgaan, als alles maar weer opgeruimd is wanneer de ouders terugkomen.
Bij 'leeuwerik' is dat net andersom. De dochter (al is zij geen puber meer) gaat een weekje weg en de ouders blijken zich prima te vermaken.
Ik heb me wel afgevraagd hoe het komt dat de ouders zichzelf niet kunnen zijn in de aanwezigheid van hun dochter. Schamen zij zich voor haar lelijkheid? Is dit er zo ingeslopen of is hun dochter eigenlijk een beetje bazig?
Het leek of ik wat 'voorkennis' miste.
Het boek begint met het zorgvuldig inpakken van de koffers door allebei de ouders. Mooi, ik zag het helemaal voor me, en dat is voor mij, een goed begin.
Aan het eind van het eerste hoofdstuk voel je al iets van een bepaalde spanning; van de liefdevolle glimlach naar de neergeslagen blik.

De week (precies een boek lang) gaat voor de ouders snel voorbij, waarin de ouders hun dochter vooral in het begin erg missen. Het is nodig voor de vader om voortdurend tegen zichzelf te zeggen dat Leeuwerik een goed meisje is. Daaruit blijkt al dat er iets helemaal mis is met de verhoudingen in dat gezin.
En tijdens een ruzie komen de hoge woorden er uit.
De vader (Akos) en moeder (haar naam wordt slecht één keer genoemd) gaan hun dochter na een week weer ophalen bij het station en dan realiseer je weer even dat het boek geschreven is in 1923. De trein is veel te laat en het nieuws daarover blijft maar uit en de ouders maken zich grote zorgen. Het vogeltje (haar echte naam blijft onbekend!) komt weer thuis en is alles veranderd of gaan ze gewoon zo door met hun teruggetrokken, benepen leven?
Het stuk waar de drie lopen, na middernacht van het station naar huis
met dun dochter in het midden, wordt geobserveerd door de journalist Ijas en dàt werd weer door mij gadegeslagen.
Zo beeldend beschreven!

Een mooi boek met droge humor.