Recensie De witte tijger

Een boeiend verhaal over een straatarme plattelandsjongen in India, die chauffeur wordt en door zijn meester te vermoorden een eigen, goedlopende, onderneming op kan starten.
Veel mensen vinden het boek afstandelijk geschreven: persoonlijk vond ik dat wel meevallen: weliswaar doet de schrijver geen enkele poging (vals) sentiment op te wekken, maar ik kreeg tijdens het lezen wel enige sympathie voor de hoofdpersoon, die echter wel verdween na de moord. (Misschien ook omdat ik de Engelse versie heb gelezen). Wellicht had hij mijn sympathie behouden als hij de moord eerder had gepleegd: nadat hij zou hebben moeten opdraaien voor een dodelijk ongeluk, veroorzaakt door de vrouw van zijn meester. Ik keur moord weliswaar nooit goed, maar er zijn gevallen dat er enig begrip voor op te brengen zou kunnen zijn.
Het boek geeft een scherp beeld van het huidige India: de kloof tussen arm en rijk, de enorme corruptie, de uitbuiting van de armen, de kloof tussen traditie en modernisme, de wrijvingen tussen de moslims en de hindoes en vooral ook hoe iedereen zich omhoog likt en naar onderen trapt.
De vorm van het boek: een aantal lange, nachtelijke, monologen van de hoofdpersoon aan de premier van China die India komt bezoeken, vind ik sterk. Teveel emotie in dit boek zou het wellicht onleesbaar maken door een overdosis aan kommer en kwel. Het verhaal blijft nu vrij luchtig.
Een goed boek, maar geen topper. Dat het de men bookerprize 2008 heeft gewonnen, vind ik overdreven. Het boek is zeker goed en het lezen waard, maar er zijn debuten waar ik veel meer van onder de indruk ben.