Recensie Reis naar het einde van de nacht

Ja, dit boek is donker: inktzwart, pessimistisch en misanthropisch, maar toch heb ik het zonder moeite in enkele weken uitgelezen. Wellicht omdat er ook een ruime dosis humor in zit. De ironie en het cynisme erin spreken me wel aan en regelmatig kwam er bij mij tijdens het lezen toch een glimlach naar boven, ondanks dat ik me absoluut niet herken in de schrijver/hoofdpersoon en zijn visie op de wereld. Knap om dat voor elkaar te krijgen! Dat zegt zeker iets over de kwaliteit van dit werk. Ook de zelfspot van de hoofdpersoon spreekt me aan: ookal is hij een misanthroop: hij doet zich niet beter voor dan hij is en laat zien hoe hij eigenlijk steeds de verkeerde keuzes maakt en eigenlijk ronduit toegeeft dat hij een mislukt leven leidt en zijn draai niet goed kan vinden. Sympathiek is Ferdinand niet, maar toch blijft hij menselijk. Ik kan niet zeggen dat ik genoten heb van dit boek, maar wel dat het me heeft gefascineerd en dat het me zeker een hele tijd bij zal blijven. Mocht ik ooit in een depressieve bui zijn, zal ik passages gaan herlezen en beseffen dat ik het toch een heel stuk beter voor elkaar heb dan hij.