Recensie Vuurwerk en ventilators

Een leuk, soms erg humoristisch verhaal, gebaseerd op het leven van de schrijfster zelf, toen ze van haar 5e tot haar 7e in China woonde, in de jaren '70, nog vrij kort na kort na de 'culturele revolutie'.
In het toen nog zeer streng communistische China, mochten buitenlanders en Chinezen geen contact met elkaar maken en zo woonde de diplomaten familie Nothomb in een speciale wijk voor buitenlanders, de 'getto', zoals ze het zelfs noemt. De kinderen in de wijk, voeren een harde oorlog tegen elkaar, terwijl hun diplomaten ouders juist overal de vrede proberen te bewaren.
Behalve met oorlog, maakt Amélie ook kennis met de liefde, maar zo'n jeugdige liefde is net zo hard en pijnlijk als oorlog en ook daarin zijn alle middelen geoorloofd.
Het is jammer hier teveel van het verhaal zelf te vertellen, want hoe je het ook probeert na te vertellen, het kan alleen maar afbreuk doen aan het boek. Erg veel gebeurt er niet, maar de manier waarop het verteld wordt: een volwassen manier van uitdrukken, maar die wel haar visie op de zaken laat zien zoals ze dat als kind ervaarde, zorgt voor hilarische scènes. Persoonlijk vond ik het boekje de laatste 20 bladzijden wat inkakken...ik had het gevoel dat de schrijfster niet goed wist hoe ze het moest laten eindigen.
Al met al heb ik het met veel plezier gelezen. Ik heb overigens de Franstalige versie gelezen, getiteld 'Le sabotage amoureux', een titel die de lading van het verhaal van de eerste liefde van de hoofdpersoon dekt. De Nederlandse titel slaat op de kijk van de schrijfster op China: het land van vuurwerk en ventilators. Vuurwerk is logisch, ventilators ook, als je je bedenkt dat ik communistisch China geen airco was of de airco het niet deed, waardoor overal ventilators draaiden tijdens de warme maanden. Een aanrader.