Recensie De witte tijger

Het kostte even voordat ik gewend was aan de vorm van De Witte Tijger. Ik vind het wat gekunsteld om de Chinese premier er voor te gebruiken en die briefvorm is niet het sterkste onderdeel van het boek. Uiteindelijk zijn dat de ontboezemingen van de hoofdpersoon. Hij beschrijft hoe hij er in slaagde om niet uitgehuwelijkt te worden en directeur van een taxibedrijfje te worden. Dat hij daarvoor zijn baas moest vermoorden is verbijsterend maar het wordt op zo'n vanzelfsprekende manier beschreven dat ik er als lezer bijna geen moeite mee had. Dat is het knappe van deze roman en dat komt vooral door de grote hoeveelheid ironie. En Aravind slaagt er in om van een tragedie een soort blijmoedig verhaal te maken; dat is te vergelijken met Slumdog Millionaire. Ondanks de ellende en de treurigheid, heeft het ook iets vrolijks. Een aardig boek maar ik vond de Oscars voor Slumdog veel terechter dan de Booker-prize voor Aravind.