Waargebeurd

Lisemor (Lise) is 10 wanneer de oorlog uitbreekt in Java, dit verhaalt wordt verteld door de ogen van Lise die samen met haar moeder, zusje Karin en broertje Lasse bijna twee jaar in Jappenkampen verblijft. Haar vader is ondergebracht in een mannenkamp. Wanneer de oorlog uitbreekt woont Lise in Soerabaja in een prachtig huis, ruim en licht. "Het leek alsof ons leven rustig voortkabbelde. Afgezien dan van de Japanse soldaten: die zag je werkelijk overal, als een krioelend leger kakikleurige mieren".

Het eerste kamp is De Wijk, hier verblijft Lise 6 maanden. "De vrachtwagen reed door een poort een terrein op dat me deed denken aan een groot dorp. Er stond een hoog hek omheen met prikkeldraad erop". Hier woonden ze in een garage. "er hing een doordringende walm van olie, bezien en zweet. De vloer van de garage lag bezaaid met puin, auto-onderdelen en andere troep. Het was een donkere, naargeestige ruimte".

"Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom was ik gevangengenomen? Wat hadden papa en mama verkeerd gedaan?"

Het tweede kamp waar ze ruim 8 maanden verbleven was bij een kerk. Er waren 1200 vrouwen en kinderen. "Ik probeerde te begrijpen waarom mensen ons in deze ellendige situatie hadden gebracht? We hadden toch niets verkeerds gedaan?" In dit kamp heerste een enorme vliegenplaag, de meeste kampbewoners waren ziek of koortsig. Omdat het kamp overvol was moesten ze naar een andere locatie Kamp Lampersarie.

Kamp Lampersarie: We woonden in een huis in zeer slechte staat, overvol. We sliepen in de provisiekast. Ruim 8000 mensen waarvan de helft bedlegerig. Geplaagd door moessonregens, ratten, vreselijke stank. "Niemand glimlachte, niemand lachte, alles stond in het teken van overleven".

"Bij de Jappen had ik geleerd om egoïstisch te zijn, om mijn schuldgevoel opzij te zetten en om niet te schromen anderen te benadelen als dat mijn eigen overlevingskansen vergrootte".

Uiteindelijk is het zover, de oorlog loopt op zijn eind. Dit verhaal is emotioneel, heftig en verteld zoals het is met alle ellende van een oorlog. Lise neemt alle verantwoording op haar schouders, wanneer haar moeder ziek wordt verzorgt zij haar broertje en zusje. Een meisje van zelf 10 jaar oud. Dit verhaal zal ik niet gauw vergeten en Lise heeft een plaats in mijn hart veroverd.