Niet langer opgesloten, maar nog niet vrij

Er zijn meer dan drie miljoen jongeren in Japan die zich volledig hebben teruggetrokken.Ze hebben zich opgesloten in hun kamer en afgesloten van de wereld. Milena Michiko Flaar schreef een unieke, indrukwekkende roman over een fenomeen dat culturen verbindt en landsgrenzen overschrijdt. Een jongeman verlaat zijn kamer na een isolement van twee jaar. Hij verzamelt al zijn moed, verlaat op de tast het huis van zijn ouders en gaat de straat op. Voorzichtig betreedt hij de wereld opnieuw en vindt zijn weg naar een bankje in het park, zijn toevlucht en nieuwe schuilplaats. Daar opent hij zijn ogen. Tegenover hem zit een salaryman, een kantoormedewerker zoals er duizenden zijn; een lunchpakketje op schoot, keurig in het pak. Dagenlang kijken ze stiekem naar elkaar, voorzichtig groeten ze elkaar, en dan komt de dag waarop ze naast elkaar gaan zitten en beginnen te vertellen. Over wat er misgegaan is, over levens vol angst en falen, over teleurstellingen en schaamte. Ze worden bijna vrienden, de twee buren op hun parkbankje, tot op een dag de salaryman niet meer verschijnt met zijn liefdevol gevulde lunchtrommeltje. Het internationale succes van Haruki Murakami heeft de universele waarden van oost en west laten zien. Milena Michiko Flaar wordt beschouwd als de vrouwelijke, jongere Murakami. Haar ontroerende verhaal overbrugt elke denkbare culturele kloof. Met haar twee parkbankvrienden, die op alle gebieden buiten de geldende norm vallen, zit zij als derde in het park en betovert ons met hun verhaal.

Met "Een bijna volmaakte vriendschap" heeft Milena Michiko Flasar een buitengewoon ontroerende roman afgeleverd. Het is een verhaal over twee mensen, maar meer nog dan dat: het is een verhaal over schaamte, verlies, eenzaamheid, kwetsbaarheid, verlies, vrijheid en verbintenissen. De auteur gebruikt hiervoor mooie symboliek zoals het insect dat in barnsteen gevangen zit. Het boek is een beschrijving van de hedendaagse Japanse cultuur, maar in bredere zin ook een verhaal over het individualisme in de moderne samenleving en de behoefte om contact te maken. In 107 korte hoofdstukken weet de schrijfster als een kalligrafeerder een kort verhaal te schilderen dat een diepe indruk achterlaat. Juist door de soms kale, poëtische omschrijvingen, het bijzondere taalgebruik en de openheid waarmee twee vreemden elkaar verhalen vertellen die ze nooit iemand anders verteld hebben. Verhalen over pijn, eenzaamheid, verlies en schaamte. Een waar kunststukje.