Recensie Dier, bovendier

Frank Westerman is een schrijver van non-fictie met de stijl van een fictieschrijver, een betere combinatie kun je je niet wensen. In 'Dier, bovendier' gaat hij in op de lotgevallen van het Lipizzaner paard. Ontstaan uit een veelheid aan rassen is dit type paard het neusje van de zalm voor paardenliefhebbers, een groep waartoe ik mezelf niet reken, maar dit tussen haakjes. De Lipizzaner is ook een prestige-object, zowel in het verleden als nu. Vandaar dat tijdens de verschillende oorlogen deze paarden steeds weer in handen vielen van partijen die er hun voordeel mee wilden doen. Vooral de Tweede Wereldoorlog is een bijzondere periode geweest, de Nazi's hadden grote plannen met de Lipizzaner dat ze zagen als het summum van rassenveredeling. Westerman trekt voortdurend parallellen met de menselijke fokprogramma's in Hitler-Duitsland en dat is niet geheel onterecht. Wanneer je een paard kunt veredelen, kan dat ook met mensen, zo was de gedachte. Om die reden besteedt Westerman veel aandacht aan Mendel, de ontdekker van de manier waarop kenmerken overgaan van de ene op de volgende generatie. Een buitengewoon knap boek, waarvoor ontzettend veel research is verricht, zoals blijkt uit het notenapparaat achterin.

Vijf sterren!