Recensie Adel verplicht

Wat is er nu zo leuk aan lezen? Een vraag die ik wel vaker te horen krijg. Zoveel lezers, zoveel juiste antwoorden zijn er op deze vraag mogelijk! Voor mij is lezen ontspannen, ontsnappen, bijleren, opgaan in een verhaal, onbekende streken, landen, maar ook andere culturen en leefmilieus leren kennen. Wie romantiek wil kan het vinden, wie graag eens filosofisch uit de hoek wil komen komt zeker ook wel aan zijn trekken en de liefhebber van thrillers heeft heel zeker niet te klagen. Maar een lezer die eens op een andere, eerder wat lichtvoetige en toch ook wel amusante manier, in de voetstappen van een pseudodetective wil stappen die blijft vaak op zijn honger zitten. Voor deze lezer is er nu goed nieuws. Na het lezen van de debuutroman “Adel verplicht” van Adèle van Zuylen (pseudoniem) mag ik concluderen: “hier is het antwoord” op wat je zocht.
Adèle van Zuylten woont en werkt in Brussel. Zij draagt de titel jonkvrouw. Maar de titel brengt “geen brood op de plank” zoals wij Belgen wel eens zeggen. Geld en goed heeft haar verarmde adellijke familie haar niet nagelaten. Maar het reilen en zeilen binnen de adellijke kringen dat heeft ze van huis uit wel meegekregen. Een wereld die velen onder ons niet kennen. Onder het lezen van haar roman blijkt al snel dat ook het adellijke geslacht slechts een aftekening is van de maatschappij an sich. Macht, corruptie, intriges zijn ook in deze kringen aan de orde van de dag. Hiertegen ten strijde trekken, haar relaties aanwenden om recht te laten geschieden, dat is wat het hoofdpersonage, de 80 jarige gravin Godelieve van Zanthinge wil. Gesteund door bekwame, gedreven medewerkers slaagt zij erin het één en ander aan de kaak te stellen. Neen, niet alle methoden zijn even legaal, maar het is net dat randje tussen legaal en illegaal dat vaak voor de oplossing zal zorgen. De schrijfster slaagt erin haar personages goed te beschrijven. Het verhaal had dieper uitgewerkt kunnen worden …. Maar dan schoot het luchtige, lichtvoetige, het puur ontspannen, er wel bij in. Het boekje, (slechts) 144 pagina’s, heeft me enkele uurtjes laten genieten, en de gravin heb ik in mij hart gesloten,…., er zijn er nog veel te weinig, mensen met zo’n groot rechtvaardigheidsgevoel.
En het goede nieuws is dat het niet enkel bij dit ene boek zal blijven. Er komt een reeks van deze misdaadboeken met de bejaarde gravin Godelieve van Zanthinge en haar onderzoekster Eline Beek in de hoofdrollen. Ik kijk alvast uit naar nog meer van deze leuke tussendoortjes!