Recensie Cossee century Een verloren vrouw

Mocht u nog nooit van de schrijfster Willa Cather hebben gehoord dan hoeft u zich daar zeker niet voor te schamen ! A.S. Byatt , de bekende Britse auteur en academica, doceerde al jaren Amerikaanse literatuur toen ze voor het eerst een verwijzing naar Cather tegenkwam, bekende ze ruim vier jaar geleden in een artikel in The Guardian dat in Een verloren vrouw als nawoord is opgenomen.
In de klassiekerreeks van uitgeverij Cossee Century is de roman uit 1923 “ Een verloren vrouw” van Willa Cather (1873-1947) nu verschenen. Willa Cather schreef twaalf romans, en verhalen en essays. Ze ontving in 1923 de Pulitzerprijs. Men beschouwd haar als de eerste vrouwelijke Amerikaanse schrijver die het predicaat klassiek verdient.
De roman speelt zich af in de late pionierstijd in de Midwest. De hoofdpersonages zijn het echtpaar Forrester. Forrester, een oude legerkapitein,vergaarde zijn kapitaal als spoorwegpionier. Zijn echtgenote Marianne, een jonge en elegante vrouw, is in de ogen van hun buurjongetje, Niels, wat je noemt “een droomvrouw” . Waar zij door de volwassen gezien wordt als het stralende middelpunt van de leefgemeenschap is ze voor de kinderen uit het dorp een vriendelijke en aangename kameraad. Waar de Forresters in eerste instantie slechts in de zomermaanden in het dorpje verbleven dienen ze noodgedwongen het gehele jaar door in dit rustige dorp te verblijven. De oude legerkapitein is niet enkel in gevolge een zware val en enkele beroertes een fysiek wrak geworden. Hij komt ook financieel aan de grond te zitten nadat de bank waarin hij aandeelhouder was failliet gaat en hij uit eigen zak de gedupeerden heeft terugbetaald. Zijn echtgenote Marianne kan het saaie leven niet aan. Ze zoekt haar geluk bij andere mannen en grijpt naar de drank. Alle gebeurtenissen worden vertelt door de buurjongen Niels. Hij begrijpt het allemaal niet zo goed:” hoe kan Marianne zichzelf en haar man dit alles aandoen?!?”. Maar naarmate Niels ouder wordt komt hij tot andere inzichten en weet hij het gebeuren beter te plaatsen.
Niet enkel brengt de roman een mooi verhaal maar is ook de schrijfstijl van Cather heel mooi, je voelt je als lezer als het ware opgenomen in het verhaal. Naast de haast lyrische, prozaïsche beschrijvingen over de natuur, de schoonheid van Marianne, valt de ingetogen weergave van de karakters van de diverse personages op. Achteraan in het boek zijn ook drie essays opgenomen. Deze geven je als lezer de mogelijkheid om de schrijfster en haar werken beter te kunnen plaatsen. Ik hoop alvast dat er nog meerdere vertalingen van haar boeken komen.