Recensie De verborgen taal van bloemen

“Goede wijn behoeft geen krans” zegt het gezegde. Dit gaat helemaal op voor de debuutroman “De verborgen taal van bloemen” van de Amerikaanse schrijfster Vanessa Diffenbaugh.
In deze prachtig geschreven roman weet de schrijfster het hoofdpersonage op een schitterende manier neer te zetten. Victoria is door haar moeder na haar geboorte in de steek gelaten en kent een miserabele jeugd van plaatsing in diverse pleegezinnen, kindertehuizen en overgangshuizen . Als jong volwassene is zij dan ook een afstandelijke , destructieve jonge vrouw geworden. Zij kan en wil zich niet meer openstellen voor haar medemensen waardoor ze eens teveel is afgewezen. Het contact met bloemen zal haar helpen zich staande te houden in de maatschappij en haar leren haar eigen leven in handen te nemen en van zichzelf te gaan houden.
Je merkt dat de schrijfster de wereld van kinderen in pleeggezinnen en kindertehuizen kent. Ze weet waar ze over spreekt en het siert haar ze nergens een oordeel over velt . Ze slaagt er met haar schijfstijl in een duidelijk en invoelend beeld te schetsen van een persoon met een sterk negatief zelfbeeld. De schrijfster zal het moeilijk krijgen om in haar tweede roman dit schitterend debuut te evenaren laat staan te overtreffen. Een must om te lezen.