Recensie De zwangere weduwe

In de roman “de zwangere weduwe” is Keith Haring zowel het hoofdpersonage als de ik-verteller van het verhaal. Als 20- jarige krijgt Keith via zijn vriendin de uitnodiging om met een aantal andere jongeren een zomervakantie door te brengen in een Italiaans kasteel met zwembad. Keith, geboren in 1949, is een student en ziet zichzelf als een dichter in spe. De literatuur speelt dan ook een belangrijke rol in zijn leven en zijn reiskoffer bestaat uit een aantal Engelse romanklassiekers waarmee hij zijn literaire kennis op peil wil brengen. Gezeten aan het zwembad leest hij deze boeken, waarbij hij steeds tracht ze te lezen vanuit “de vrouwelijke gedachtegang” daarnaast heeft hij ook oog en oor voor de leefwereld, gedragingen, reacties van de verschillende vrouwen in het gezelschap. De jaren ’70, de jaren van de emancipatie van de vrouw, de jaren van de seksuele revolutie vormen de achtergrond waartegen deze roman zich afspeelt. De verteller Keith blikt in 2009 -op 60 jarige leeftijd- terug op deze vakantie, zichzelf, de maatschappelijke omwentelingen, de veranderingen op vlak van de positie van de vrouw; en dit meer specifiek op de ongekende vrijheid op seksueel vlak en de daaraan verbonden gedragswijzigingen van beide seksen. Waar deze veranderingen in de jaren ’70 door hem en zijn leeftijdsgenoten als een bevrijding, een verruiming, een positieve ervaring werden gezien, stelt Keith zich nu meer en meer de vraag of het wel allemaal zo positief was; of het niet eerder als losbandigheid, onverantwoordelijk gedrag moet gezien worden. Keith beseft meer en meer dat hijzelf alsook zijn leeftijdsgenoten niet rijp waren om op een positieve, bewuste manier om te gaan met deze verworven vrijheden, mogelijkheden.
Meestal geef ik na het lezen van een boek een waardering voor de schrijver en zijn werk. In dit geval geef ik eerst een waardering aan mezelf en wel de hoogste score nl. 5 op 5. Het is de eerste keer dat ik zo lang over een boek heb gelezen….. ik heb dan ook meermaals mijn dankbaarheid voor het bestaan van “Google’ als zoekmachine uitgesproken. Tevens lijkt de aanschaf van een tablet haast noodzakelijk om de huiselijke vrede -voor wat betreft het gebruik van de PC- te bewaren.
Maar los hiervan kan ik alleen maar stellen dat het boek voor mij de moeite waard was om te lezen, vooral de kadering via de 60 jarige Keith was zeker een troef voor mij als lezer. Daarnaast heb ik door de veelvuldige opzoekingen weer meer kennis over de Engelse literatuur!

Hierbij enkele resultaten van mijn opzoekingen:
. De titel van de roman is een citaat van Alexander Herzen. Als een bepaalde sociale wereldorde verdwijnt blijft er geen erfgenaam maar een zwangere weduwe over. “Tussen de dood van de een en de geboorte van de ander, zal er veel water naar de zee stromen en zal er een lange, chaotische, troosteloze nacht verstrijken.”
. Het “terugblikkende” slot is de moeite van het citeren waard. “Keith leefde veertig maanden lang in het visgrijze, apenbruine land van Larkin, het land van de seksuele schaarste. Het saillantste detail van het land van Larkin is dat elke vrouw al na een paar seconden kan zeggen dat je daar leeft, in het land van Larkin.” Philip Larkin (1920-1985) was de beste vriend van Kingsley Amis en een vertrouwde huisvriend voor zoon Martin. Maar het dichterschap van Larkin ontkiemde in een humus van vrouwenhaat, desillusie en seksuele frustratie. In die valstrik wou Keith Nearing niet trappen. Wat hij vreest is niet zo zeer de ouderdom (ook dat, natuurlijk), maar een ouderdom gevuld met gruwelijke spijt. “Hij wou zo geen dichter zijn. Hij wou romantisch zijn… Maar Keith had niets waarover hij romantisch kon zijn.”