Recensie Violeta en de engelen

We maken kennis met Violeta wanneer ze ondersteboven in haar auto hangt, nadat ze deze net in zwaar beschonken toestand van de weg heeft gereden. In deze benarde positie laat de zwaarlijvige vrouw haar hele leven aan zich voorbij trekken en neemt de lezer daarin mee. Ze vertelt over haar klanten aan wie ze ontharingswas probeert te slijten, over haar dochter die haar niet kan luchten of zien, haar ouders die teleurgesteld zijn in haar, haar ongelukkige jeugd, de wildvreemde mannen waar ze seks mee heeft, haar wanstaltige lichaam dat ze haat, haar vreemde halfbroer en ondertussen speculeert ze nog eens over relaties en conversaties tussen bijna iedereen met wie ze mee in aanraking is gekomen. Dit alles komt als één lange maalstroom naar buiten; springend van de hak op de tak, onderbroken door korte uitspraken van de mensen in haar leven.Vermoeiend is het zeker. Na de eerste bladzijden begin je je af te vragen of je op deze manier de resterende 250 bladzijdes nog wel wilt lezen. Cardoso heeft in het hele boek geen enkele punt of hoofdletter gebruikt, behalve bij persoonsnamen. Het boek is opgebouwd uit korte zinsdelen, die steeds gescheiden worden door een komma en naar mijn smaak irritant afgewisseld worden door een korte uitspraak van een persoon. Het gezegde stelt " de aanhouder wint" en zou dat ook moeten doen uitgaande van de prijzen en de positieve kritieken die dit boek heeft gekregen maar......ik heb het niet kunnen volhouden en kon na een 60 tal blz. nog steeds niet in het verhaal komen en begon me meer en meer aan het boek te ergeren en dat zal zeker niet het opzet van de auteur geweest zijn.