Recensie Zolang er sterren aan de hemel staan

Zolang er sterren aan de hemel staan van Kristin Harmel is het laatste nieuwe troetelkind van uitgeverij Orlando. Een hartverwarmende roman over hoop, moed en geloof staat er op de omslag. Nadat je leest dat de schrijfster haar roman opdraagt aan haar grootouders lees je de volgende zinnen: “ God heeft uit één mens de hele mensheid gemaakt”, “De kaars van één mens schenkt velen licht”, “Alle schepselen van God zijn als Zijn familie en Hij houdt het meest van hen die Gods schepselen het meest goeddoen”. Christendom, Jodendom en de Islam ontmoeten elkaar hier voor het eerst in deze roman op één bladzijde, maar zeker niet voor het laatst. “Zolang er sterren aan de hemel staan” is het verhaal van een familie, maar ook een verhaal over de verschrikkingen van oorlogen maar bovenal het verhaal van wat mensen voor elkaar kunnen betekenen over de grenzen van hun nationaliteit en geloof heen. Daarnaast is het het relaas van één van de mooiste liefdesgeschiedenissen die ik ooit las. Een beantwoorde liefde, een levenslange liefde maar ook een liefde op afstand in de letterlijke en figuurlijke betekenis. Na het dichtslaan van het boek zei ik hardop tegen mezelf “schoon, zo schoon”! Het verbaasde me, niet omwille van de roman, maar omwille van de woordkeuze schoon, we gebruiken het nog zelden. Maar als “schoon” staat voor : clean, helder, net, netjes, onbezoedeld, rein, vers, zindelijk, zuiver,esthetisch, fraai, mooi, prachtig, smaakvol,degelijk, fatsoenlijk, flink, knap, waardevol, bewonderenswaardig, aangenaam, behaaglijk, plezierig,….dan is “Zolang er sterren aan de hemel staan” een echt schone roman.