Recensie Naar huis zwemmen

Deze reactie bevat spoilers, selecteer de tekst om de spoilers te lezen. let op deze tekst bevat spoilers!!!! 
Naar huis zwemmen
Sommige mensen hebben alle pech van de wereld. Een van die mensen is Wilbur, de hoofdpersoon van dit boek. Zijn moeder sterft bij zijn geboorte, zijn vader Lennard is wanhopig en gaat er vandoor. Een zuster van het ziekenhuis geeft de jongen zijn naam. De baby hecht zich aan deze sympathieke zuster Edna, maar zij krijgt een baan elders en verlaat het ziekenhuis. Wilbur groeit op in een kindertehuis waar de beheerder en zijn vrouw zeer op hem gesteld raken en hem op den duur zelfs willen adopteren. Maar ook deze mensen verliest Wilbur: de ouders van zijn moeder hebben hem opgespoord en nemen hem mee naar Amerika. Opa Aemon is een rijke zonderling, oma Orla verzorgt de kleine jongen en ook nu weer wordt hij door liefde omringd.
Dat ook aan dit geluk een einde komt heeft een bizarre achtergrond. Aemon heeft zijn rijkdom niet vergaard in Amerika, zoals zijn vrouw en iedereen in zijn omgeving denkt. Hij heeft op een nacht een gewonde zeeman gevonden in een sloep. In plaats van de zeeman te redden, heeft hij een schat uit de sloep in de duinen verstopt. De gewonde man wordt pas de volgende ochtend geholpen en sterft na een paar dagen. De jonge Aemon vertrekt naar Amerika, zogenaamd om zijn fortuin te maken, maar dat heeft hij dan al deels op zak. Echter behalve de schat is er ook een geweer in de kist verborgen. Heel veel later zal een vriendje van zijn kleinzoon daarmee zijn eigen vader doodschieten; daarbij slaat een paard op hol dat een ongeluk veroorzaakt, waarbij zijn vrouw Orla omkomt. En Wilbur voor de zoveelste keer verlaten wordt door degene die hem liefheeft; hij haat zijn zonderlinge opa.
Lezen over zoveel tegenslag en ongeluk lijkt weinig aantrekkelijk, maar dat doet het boek geen recht. Ten eerste omdat Wilbur een gevoelige, sympathieke en intelligente jongen is; dat hij zijn wil om te leven kwijtraakt na als kind zoveel ongeluk te hebben meegemaakt, is volstrekt begrijpelijk. Ten tweede is het boek op een prettige, humorvolle manier geschreven. Zodat het niet modderen, maar genieten is om Wilburs ontwikkeling te volgen, van gevoelige jonge cellospeler naar uiteindelijk toch gelukkige volwassene.