Een topboek!

“Het is zwaar nu mijn lichaam zwak is. Het heeft te hard gewerkt. Is te veel gebruikt. Toch moet ik van mezelf rennen. Ik moet sterker worden, want ooit kom ik hier uit. Mijn spieren schreeuwen om voeding, maar dat mag niet. Controle! Daarover wel. Eten hoeft niet. Het is allemaal overbodige ballast. Ik wil mezelf terugvinden. Maar ik weet niet waar ik ben….Harder moet ik. Tot de uitputting komt en ik trillen mag gaan liggen. Dan laat ik me vollopen met koel water om de pijn te blussen die in mijn binnenste blijft branden. En ik dus drijf ik mezelf verder. Loop harder. Alleen op die manier kan ik alles achter me laten. Het was een kort moment van ontwaken uit de bedwelming. Alsof mijn andere ‘ik’ het me liet zien. Wet is luisteren naar dingen die ik niet wil horen. Maar ik wil het niet weten. Ik wil niet dat ze er zijn. Als ik niemand herken, zijn ze er niet. Dan loop ik geen gevaar. Maar in dat heldere ogenblik herkende ik hem. Geen idee waarvan. Een naam brandt gaten in mijn geheugen. Alsof hij schreeuwt. Van pijn. Van verdriet. Van angst. Ik ken hem en hij mij nu ook”, een stuk uit het boek Nobody van Marelle Boersma.


Nobody vertelt het verhaal van docente Vivian, die zich zorgen maakt om haar 17 –jarige leerling Lynn. Ze komt nogal verlegen/introvert over. Daarnaast is ze nogal ‘mager’. Alles wijst Vivian er op dat Lynn wordt misbruikt. Vivian besluit op ‘onderzoek’ uit te gaan. Ze checkt haar leerlingendossier. En vindt niet wat ze hoopt te vinden. Ze besluit een gesprek met haar aan te gaan helaas gaat Lynn deze maar al te graag uit de weg. Uiteindelijk besluit Lynn tot Vivian’s grote verbazing vrijwillig op gesprek te komen. Vivian besluit de ouders van Lynn uit te nodigen voor een gesprek. Het gesprek leidt nergens naar toe. Vivian geeft niet op. Wanneer ze uiteindelijk achter de gruwelijke waarheid komt, is die erger dan ze ooit had kunnen bedenken……

Allereerst zie ik op de bijzonder cover een meisje op het gras liggen. Ze oogt kwetsbaar al zie ik haar gezicht niet. NOBODY kopt het merendeels in het blauw ( en deels wit). Ergens voel je je als lezer verbonden met haar voordat je met het boek begint. Het boek is gebaseerd op waargebeurde ervaringen alleen heeft de auteur om anonimiteit van het slachtoffer te waarborgen alle namen verzonnen en het verhaal in een fictieve setting geplaatst. Wanneer ik het boek opensla lees ik een spannende proloog:

“Ik kijk neer op een meisje met een lege blik in haar ogen. Ik zie dat ze niet ander kan dan dit te laten gebeuren, omdat ze weet dat verzet geen zin heeft. Ze is niet vaak alleen. Ook nu niet. Ze wordt niet met rust gelaten, anderen bepalen haar leven. Haar lichaam is te vaak opgeëist door mensen die het als hun eigendom beschouwen. Haar lichaam moet pijn lijden. Afgebeuld worden, misbruikt worden. Het is te zwak om zich te verzetten. Zelf haar geest behoort hun toe. Als ik zo op haar neerkijk, zie ik dat ze best een mooi gezichtje heeft. Dat meisje ben ik niet. Nee. Anders zou ik niet op haar neer kunnen kijken, Ik ben iemand die voor haar wil zorgen, die de zware lasten van haar overneemt. Iemand die opstaat om de pijn te dragen zodat ze dat zelf niet hoeft te doen. Ik help haar als het haar even te veel wordt.”

Marelle Boersma heeft het boek spannend opgebouwd. Ze lokt de lezer het verhaal in. Het boek is vanaf bladzijde een erg spannend. Werkelijk alles klopt gewoon, opbouw, spanning en de karaktereigenschappen. Je maakt uitvoerig kennis met de hoofdpersonen. Hun denkwijze,hun gevoel. Dat heb ik als lezer enorm gewaardeerd. Ze schrijft over een maatschappelijk actueel thema. Het is naar mijn mening een moeilijke taak om een maatschappelijk actuele thema interessant te beschrijven in een boek. Vaak zie je dat veel auteurs dat doen, er zijn er weinig die dat goed doen. Marelle Boersma is een van de auteurs die het erg goed doet. Een pakkende schrijfstijl heeft ze. Ik moest gewoon weten hoe het boek zou aflopen en heb deze 322 pagina’s binnen no-time verslonden.

www.vbnow.nl