Recensie Bloedlijn

Na haar zeer voortreffelijke thrillers, waarbij “Zwart Water” een pareltje is van psychologisch inzicht , degelijke opbouw en rationele spanning, maakt de auteur met “ Bloedlijn” een duik naar een onvoorstelbaar niveau. Ik begrijp niet waar al die lovende kritieken vandaan komen. Zou het dan toch waar zijn dat vele reviews louter subjectief zijn om de auteur niet te schofferen. Objectief gezien kan ik Bloedlijn niet tot verheffende literatuur rekenen, noch inhoudelijk, noch qua opbouw en de vele onrealistische scènes. Wreedheden, sadistische beschrijvingen en het ten tonele voeren van een geschifte politie-inspecteur met een bedenkelijke code moral, die ongestraft haar gang kan gaan… Wie wordt daar beter van? Zijn er lezers (M/V) die na alle onmenselijkheden uit het verleden en heden (nazibeulen, jongeren in Breda die voor de fun een weerloze man in coma trappen, zes politiemannen die een naakte zieke jongeman in een cel doodranselen),die, gezellig op de bank, ter ontspanning nog van een thriller kunnen genieten waar het sadisme en de wreedheid van afdruipt? . Mag ik suggereren dat de auteur zo vlug mogelijk een nieuwe thriller brengt waarin een korpsoverste met pit deze geestelijk ontspoorde ontheft van alle onderzoek-opdrachten voor ze nog meer onheil sticht. Misschien dat na alle lovende 5en en een puike 4, mijn minder lovende review schrijnend overkomt. Reviews moeten echter oprecht zijn. Ik vind een 2 aan de hoge kant. Maar, ach, ik ben wellicht een oude zeurpiet. Hoor ik nu geen beamend gegrinnik?