Recensie De witte veer

John Boyne hanteert de techniek van beklijvende dialogen tussen de hoofdpersoon Tristan Sadler en Marian, de zus van zijn gesneuvelde strijdmakker om een dramatische periode uit de contemporaine geschiedenis te evoceren. Gaandeweg raakt de lezer(es) meegezogen in een verhaal van zinloos heldendom en begrijpelijke realiteitszin, die door de meerderheid lafheid wordt genoemd. De auteur leidt zijn literaire volgelingen langs meterdiepe loopgraven van modder, wanhoop, lijfelijk leed en dood en schetst een gruwelijk beeld van een waanzin die meer dan vier verschrikkelijke jaren heeft geduurd. Een mini minpuntje blijkt jammer nochtans de stroeve stijl waar vooral de dialogen onder lijden.
Een witte veer schraagt ook het magistrale boek van Stefaan Brijs die in Post voor Mevrouw Bromley dezelfde gruwelen als John Boyne beschrijft en doet beleven, maar dan tijdens de Groote Oorlog zelf.
Lees eens beide werken en schrijf uw bevindingen neer voor uw leesgenten.
Hugo