Recensie En uit de bergen kwam de echo

Vanaf de eerste bladzijde grijpt Hosseini de lezer bij de kraag en leidt hem/haar met zachte dwang doorheen deze familiekroniek die zich over diverse decennia en over drie continenten heen uitstrijkt. Hij vertelt deze aangrijpende geschiedenis op een dergelijk eenvoudige wijze dat het magistrale van zijn oeuvre pas tot je doordringt wanneer de laatste pagina is omgedraaid en je enkele tellen geen woorden vindt om je emoties te verwoorden. Hosseini zet zijn door en door herkenbare personages neer met al hun kleinzieligheid, hun lafheid maar ook met hun heldhaftige offerbereidheid. Als een rode draad weeft de auteur flitsende echo’s van onverwoestbare liefde, ondraaglijk lijden en haast onnavolgbare vergevingsgezindheid over de bergen heen naar de lezer toe. De beschrijving van de meest afzichtelijke fysische onvolkomenheden worden uiterst subliem getekend en maakt dat de lezer zijn eigen miserie beter weet te plaatsen. Hosseini heeft hier zijn eersteling “De Vliegeraar“ echt naar de kroon gestoken en verdient alle mogelijke lof die over de bergen heen galmt in een duizendvoudige echo.