Een onverwacht einde!

Nog wat beduusd leg ik het boek naast me neer... dit had ik niet verwacht.

Voor in het boek kun je lezen wat voorafging aan 'Doodskleed', mocht je nog niet eerder iets gelezen hebben over Jessy en haar strijd tegen onrecht. Een goede inleiding voor dit vijfde deel, naar mijn mening. De titel wordt duidelijk tegen het einde van verhaal.

Jessy is nog steeds in de ban van coke, maar gebruikt nu met mate, wat het personage zeker ten goede komt.

Wanneer ze de gezochte Donnelly gevonden heeft krijgt het gevoel voor recht en onrecht weer de overhand en haar gedachten zijn zoals we van Jessica kennen; niet kinderachtig;
'Ik ben wel benieuwd hoe lang hij het zou volhouden als ik de namen van al die kinderen in zijn huid ga kerven om hem daarna te villen.'
Een heel andere Jessy kun je zien wanneer ze aan haar zoon Nick denkt en wat er gebeurd is;
'Mijn lieve zoon Nick die ik zo ontzettend graag had willen zien opgroeien. De toekomst die me was ontnomen. Ik herinner me dat ik eindelijk moest huilen, dat ik tot kort daarvoor geen traan had kunnen laten om Nick, en pas in die dagen continue volschoot. En ook nu zit mijn keel dicht en moet ik slikken om de tranen tegen te houden. Daar , met mijn blote voeten in de golven van de Noordzee, was de dood heel dichtbij, trok me bijna het water in.' Ontroerend mooi!

Ook dit deel las ik net als de voorafgaande delen in een mum van tijd uit. Lekker korte hoofdstukken en het verhaalt boeit meteen. Op het eind groeit het verhaal zelfs, als dat al mogelijk is.
Alle vragen die ik nog had, zijn beantwoord in dit laatste deel. En op wat een super manier is dat gedaan door deze auteur. Ik ben enorm ontroerd geweest door wat Jessy zich voor de geest haalt en zich herinnerd heeft.

Vreselijk jammer dat dit zo af moet lopen. Ik zal haar missen, deze Jessy...