Onvoltooide alomtegenwoordige hartstocht

Welk oordeel kun je nog vellen over een dichter die de P.C. Hooftprijs heeft gewonnen voor haar poëzie? Precies. Maar ook zonder druk van buitenaf bekoort Anneke Brassinga. Fascineert. Uitgelezen glimlacht ze me ietwat guitig toe. Maar ik ken haar ook verbeten. Streng. Ik denk nu: het is hartstocht. En in tegenstelling tot passie, lijden, loopt hartstocht wèl altijd goed af.

Brassinga's hart is bovendien groot. Grenzeloos groot. Voor taal en literatuur, natuur en humor. Waardoor haar gedichten alle kanten uit kunnen gaan. De tocht brengt je op de meest verrassende plaatsen, via alle mogelijke wegen. En door de puurheid, waarachtigheid, maar vooral de openheid en liefheid laat ik me gewillig meevoeren. Het loopt tenslotte toch altijd goed af.

Dat duurt soms even. Want ja, poëzie is niet altijd even gemakkelijk. Geen hapklare brokken. Althans, niet in de poëzie waar Brassinga voor gaat. Bij inspiratiebron Leopold is het juist zijn onvoltooide of 'nog niet voor publicatie geordende' werk waar ze de schoonheid in ziet. En waardoor ze er zelfs voor heeft gepleit dat een kunstwerk altijd onvoltooid zou moeten blijven.

Gelukkig geldt dat niet voor de tien dichtbundels die Brassinga inmiddels op haar naam heeft en samenkomen in 'Wachtwoorden'. Al dan niet herzien, overigens. Zoals 'Wachtwoorden' zelf herzien en aangevuld is. Dus wanneer is iets echt voltooid? Brassinga's werk voorlopig nog niet, hoop ik.