Ingenieuze trhiller!

Het thrillerdebuut van Paula Hawkins kreeg bij verschijnen veel lof toegezwaaid. Het zou dé thriller van 2015 zijn en het is de nummer 1 bestseller in Engeland en Amerika. Dan moet je het als thrillerliefhebber wel lezen. En als je er aan begint leg je het ook niet gemakkelijk meer weg. Dit laatste is wel zo, maar voor het overige vind ik al die lof toch wat overdreven.

Het zou me niet hebben verbaasd als Het meisje in de trein eigenlijk van de hand van Nicci French zou zijn geweest. Immers het milieu, de achtergrond, het type hoofdpersonen, het plot, het zou allemaal zo kunnen zijn 'weggelopen' uit een van de Nicci French thrillers van vóór het Frieda Klein-tijdperk. Dat kun je beschouwen als een compliment, zeker als het een debuut betreft, maar dat bedoel ik niet met deze vergelijking. De boeken van Nicci French vond ik aanvankelijk super, maar na enkele werd het me toch te veel van hetzelfde: steeds die zelfde type overmoedige vrouwen die zichzelf in de problemen brengen.

Nu de positieve kant van deze leeservaring: Het meisje in de trein is spannend, leest inderdaad als een trein en is tamelijk complex van structuur door de hoofdfiguren in een verschillend, elkaar inhalend tijdsbestek aan het woord te laten. Soms is dat zelfs verwarrend en moet je jezelf dwingen de hoofdstukken in het juiste tijdsframe te plaatsen, maar het is wel knap. Bijzonder is dat het verhaal tot stand komt door de verteller letterlijk te laten observeren in het leven van anderen vanuit de passerende trein. Dat is nog eens ingenieus! 

De vertaler verdient een groot compliment: Miebeth van Horn heeft het aangedurfd zo ver van het origineel te gaan zitten dat de zinnen geen verkrampte vertalingen van de originele zijn geworden maar juist heel goed Nederlands. Het leest alsof het in het Nederlands geschreven is en doet je geen enkel moment naar het originele boek verlangen. Dat is zeldzaam.