Wat een fantastisch boek!

Soms krijg je zomaar een boek in handen waarvan je je afvraagt of je dat nou moet lezen of niet, want je hebt nog zoveel andere boeken liggen. Maar ach, je begint eraan en dan blijk je een pareltje in handen te hebben. Wat een prachtig boek!
Ik lees graag en veel thrillers. Domingo Villar was mij onbekend, maar hij staat nu wel meteen op mijn lijstje voor méér. Wat een soepel en vloeiende schrijver en hoe passend is het karakter van de hoofdpersoon, inspecteur Leo Caldas, bij deze rustige, absoluut niet opgewonden schrijfstijl. Ingetogen, weloverwogen, op en top sympathiek, wars van alle poeha: dat is Caldas en zo moet Villar zelf ook wel zijn.
Afgezien van de uiterst verrassende en sterke plot wordt een prachtig, beklemmend beeld van een Galisisch vissersdorp neergezet. Maar het boek heeft meer: je krijgt er bijna een woordenboek bij cadeau. Elk hoofdstuk begint met een citaat uit de Dikke Van Dale: een woord uit het hoofdstuk wordt geciteerd met de diverse betekenissen. Het laat je even puzzelen, maar het is wel apart en ik begon het leuk te vinden. Het gegeven dat je een boek sneller maakt door de hoofdstukken korter te maken benut Villar om tempowisselingen aan te brengen. Tegen het eind gaat het verhaal zoals bijna altijd sneller lopen en hij bekrachtigt dat door de hoofdstukken korter te maken.
En dan nog wat: vaak gebeurt er in het laatste hoofdstuk van een thriller zó veel dat je je overvallen voelt als het verhaal plotseling afgelopen is. Dat voelt dan vaak als een teleurstelling: waarom zoveel pagina's wijden aan de aanloop en daar waar het om draait afdoen met een hap snap snel thuis. In dit boek gebeurt dat niet: je wordt op een fatsoenlijke manier uitgeleide gedaan. Ik noem dat respect van de schrijver voor de lezer. En wat mij betreft is dat wederzijds!