Poëtische novelle

Thomas Wharton heeft met Ijsval (ik las de Engekse versie Icefields) een heel bijzondere novelle geschreven. In mooi bijna poëtisch proza schetst hij een verhaal in een fraaie natuurlijke omgeving in een setting die zo'n honderd jaar geleden heel realistisch was, maar die ook nu nog niet zou hebben misstaan. Je leert veel over gletsjers en ijsvelden en dat is erg boeiend.
Wharton schept niet al te complexe karakters waardoor ook al te emotionele conflicten uitblijven. Hij schrijft  in korte heldere zinnen die een in de omgeving van gletsjers heel goed passende koelheid uitstralen. Zonder hiermee te willen zeggen dat hij afstandelijk schrijft. Integendeel zelfs. Het lukt hem met die stijl de emotie minstens zo sterk bij de lezer te leggen dan bij zijn karakters. Er is een passage waarin dat heel sterk is: iemand reist na de eeerste wereldoorlog per trein terug naar het huis van zijn vader. Hij wordt op ijs vervoerd en na aankomst met eerbetoon naar de lokale begraafplaats gebracht. Pas op dat moment realiseer je je dat de man de oorlog niet heeft overleefd. Dat grijpt je op dat moment naar de keel.
Er zijn meer van die momenten: koel meegedeelde feiten die je ademloos maken. Prachtig!