Boeiend!

Of Indridason nou een thriller schrijft met Erlendur in de hoofdrol of met Sigurdur Oli, met Elinborg of - zoals nu - met Marion Briem, ze zijn allemaal even spannend. Het complot is dit keer zelfs nog ingewikkelder en onverwachter dan ooit. Het dwingt je tot verder lezen. Indridason gebruikt geen hoogdravende taal, hij is geen woordenkunstenaar en het gaat hem niet om mooie zinnen. Hij vertelt in een gewone alledaagse en soms ook wel wat droge stij. Hij s daarmee erg makkelijk leesbaar. Daarmee wordt dat 'gedwongen verder lezen' ook geen zware opgave.
Marion Briem is een mens met een complexe persoonstructuur, zo geworden door haar jeugd waarin zij een vreselijke ziekte overwon. In flashbacks worden we daarover bijgepraat. Ook over haar jeugdliefde die haar gedurende haar hele leven is blijven achtervolgen. Of andersom.
In de moordzaak die zij moet oplossen komt deze levenservaring haar goed van pas. Het is een ingewikkelde zaak die speelt tegen de achtergrond van de schaakwedstrijd Spassky-Fischer in 1972. In die periode woedde de koude oorlog nog in volle hevigheid en was spionnage een hot item. Ingrediënten voor deze uitermate boeiende trhiller.
Ik heb alle boeken van Indridason gelezen en ben erg gehecht geraakt aan Erlendur. Maar eerlijk gezegd zijn ook de thrillers met de andere rechercheurs aan het roer zo boeiend dat ik Erlendur tijdens het lezen nauwelijks mis. Als hij op de slotpagina toch even ter sprake komt bekruipt me bijna weemoedig het gevoel van 'hoe zou het toch met hem zijn?'...