De bestemming is de rit niet waard

In een briefje dat naar de politie is gestuurd wordt een misdaad tijdens de vroegmis in de kerk van Saint-Fiacre aangekondigd. Commissaris Maigret, geboren in Saint-Fiacre, reist af naar het plaatsje en is getuige van de dood van de gravin van Saint-Fiacre tijdens de mis. Vanzelfsprekend gaat Maigret op zoek naar de boosdoener.

Het probleem met De zaak-Saint-Fiacre van Simenon is dat ik er gewoon niet veel aan vond. Het was niet slecht geschreven en het verhaal was niet oninteressant, maar het was totaal niet mijn smaak. Ik hou van detectives die een beetje apart zijn, zoals Poirot, Holmes, Marple etc. Maigret doet me nog het meest denken aan Jack Frost; alleen dan zonder de zo onmisbare humor van Frost. Maigret bromt zich door de zaak heen. Een zaak die eigenlijk niet eens een zaak is, want de gravin overleed aan een hartaanval.

De personages zijn allemaal een beetje saai en de zaak kabbelt maar voort. Regelmatig wordt Maigret’s jeugd in Saint-Fiacre aangehaald, maar dat voegt eigenlijk ook weinig toe. Het enige gegeven wat me aansprak was de jongen Ernest, die uiteindelijk best een belangrijke rol in de zaak blijkt te spelen. De ontknoping was redelijk spannend, maar eerlijk gezegd vond ik de bestemming de saaie rit ernaartoe niet waard.