Het leest lekker weg

“Het leest lekker weg.” Dat vind ik altijd een beetje een beledigd compliment, vooral als er niets op volgt. Niet dat ik me door een boek heen wil worstelen, maar toch... het leest lekker weg. Damning with faint praise.

Gezichtsverlies van Josten & Smits leest inderdaad lekker weg. En dat was het dan wel weer. Het werkt allemaal nèt niet. 

Privé detective Denise de Wit komt niet uit de verf. Ze blijft een personage, terwijl ik had gehoopt dat ze na een tijdje een persoon zou worden. Helaas.

Misdaadjournalist Jonas van Rijn is het soort journalist dat in Nederland eigenlijk niet bestaat. Hij zou zo weggelopen kunnen zijn uit een Amerikaanse b-film. Een heel hoog ik-zal-niet-rusten-voordat gehalte. Eigenlijk is hij een belachelijk personage, maar toch wordt hij serieus genomen. Niet door mij, welteverstaan, maar door de andere personages. Denise lijkt het even met me eens te zijn, maar dat duurt niet lang. Jammer.

Tijdens de uitleg die op de ontknoping volgt kakelt de dader triomfantelijk over hoe iemand omgekocht is om informatie te bemachtigen om zo Denise te slim af te kunnen zijn. Niets mis mee. In boeken vertellen daders aan het einde altijd graag hoe briljant hun plan was. Het einige probleem is dat Denise deze informatie zelf had gedeeld met de uiteindelijk dader. Foutje.

Het taalgebruik is soms erg formeel voor dit genre. Vreemd.

Ik had gewoon geen klik met het boek. Maar: was het spannend? Bij vlagen, ja. Is er (op dat ene continuiteitsfoutje na) iets op het boek aan te merken? Niet echt. Het doet wat een thriller moet doen. Maakt het dan nog iets uit dat ik het hele verhaal vergeten was zodra ik het boek dicht deed? Nee. Lezen met het verstand op nul kan ook fijn zijn. Dit is het perfecte boek daarvoor. Het leest namelijk lekker weg.