Boek vs. film: geef mij maar de film

Nadat ik de film voor de tweede keer gezien had leek het me leuk om (gedeeltelijk ter vergelijking) het boek waarop de film gebaseerd is te lezen. Ik vind het altijd interessant om te zien hoe boek en film zich tot elkaar verhouden en wat er anders is. Meestal gaat het boek dieper op zaken in; gewoon omdat dit nu eenmaal makkelijker gaat in een boek dan in een film. Dat is hier niet het geval. Eerder het tegenovergestelde.

Vergeleken met het boek is de film een flinke verbetering. Er zijn verschillende veranderingen aangebracht die de film absoluut ten goede komen. Sterker nog: als de namen van de personages anders waren geweest dan had ik waarschijnlijk niet eens geweten dat The Silver Linings Playbook film op dit boek gebaseerd is. Het enige personage wat enigszins hetzelfde is als in de film is Tiffany en zij is dan ook meteen het meest sympathieke en interessante personage.

Het grootste nadeel van het boek ten opzichte van de film vond ik de manier waarop het verhaal vormgegeven is. De hoofdpersoon, Pat, beschrijft zijn leven in een dagboek. Het probleem is dat Pat - een man van in de 30 - op een nogal kinderlijke manier dingen verwoordt. Het wordt al snel uitermate vervelend om een volwassen man over gedachten, gevoelens en gebeurtenissen te horen vertellen zoals je zou verwachten van een jongetje van tien.

Uiteindelijk volgt er een verklaring voor de simpele denkwijze van Pat, maar dan heb je er als lezer wel al bijna 300 pagina's van een bijzonder onnozel en (helaas) niet bijster interessant verhaal op zitten.

Conclusie: geef mij maar de film.