Ik wil, ik moet, ik zal!

Het boek 'De blauwe kamer' is geschreven door Simenon. Het is in 1964 geschreven. Dat maakte mij nieuwsgierig, als je een boek na 50 jaar leest, nadat het opnieuw is uitgebracht wat doet dit dan met je? Het verhaal is beschreven vanuit de rol van de toeschouwer. Je kijkt als het ware mee over de schouder van de hoofdpersoon.
Als lezer ervaar je dat je teruggaat in de tijd, de telefoon is er en sommige mensen hebben al televisie.

Op de eerste bladzijde van het boek werd ik verrast door het nauwkeurig beschreven stuk over het naspel na een amoureuze ontmoeting. Het is behoorlijk beeldend beschreven, wat mij een beetje een ongemakkelijk gevoel gaf. De hoofdpersoon Tony heeft een eigen auto en bezoekt voor zijn werk, boerenbedrijven en landbouwbeurzen in de omgeving.

Vanaf het moment dat hij door zijn vroegere schoolgenootje Andree langs de weg wordt verleid, verandert zijn hele leven. Andree is al vanaf de schooltijd verliefd op of is het geobsedeerd door Tony. Vanaf deze wordt ze zijn maîtresse. Dit maakt zijn leven complexer, hij raakt gevangen in zijn amoureuze ‘avontuur’ door de schrijver wordt dit nauwgezet omgeschreven. Iedere ontmoeting wordt uiteengezet en precies omschreven, vooral als er later in het boek nogmaals wordt teruggeblikt op de ontmoetingen. Het dorp waarin het afspeelt is een kleine gemeenschap met een sterke sociale controle.

Als het er op aankomt ontgaat het dorp niets, dan kunnen roddels iedereen bekend zijn behalve degenen die bedrogen worden. Wat ik mis in het boek, is tempo en het gevoel dat je meegesleept wordt. Aan de gevoelens van Tony worden wel woorden gegeven. Toch heb ik niet het gevoel dat ik in zijn hoofd heb kunnen kijken. Dat had ik meer gewild.

Het einde is redelijk abrupt, daar had voor mij nog wat meer aandacht aanbesteedt mogen worden. Vooral omdat ik me daarvoor door een aantal wat vlakke hoofdstukken heb heen gesleept. Al met al een aardig boek, wat ik niet met tegenzin heb gelezen. Maar liever lees ik een boek wat me meesleept in het verhaal, wat ik niet weg wil leggen omdat ik nieuwsgierig ben naar het verdere verloop.