Een boze heks waarvan gehouden wordt

Hanna Kraan schreef in 1990, verhalen van de boze heks. Annemarie van Haeringen maakte er illustraties.

De schrijftstijl kenmerkt zich in dit boek door heel verbeeldend en actief taalgebruik. Zinnen wisselen elkaar snel af. Woorden zijn stoer en krachtig gebruikt, op het randje tussen onbeleefd en onfatsoenlijk. Met name de heks bezigt een humeurig, kattig taalgebruik.

 De zwart-wit illustraties zijn goed gevuld met vaak ook grappige en bijzondere  details. De illustraties zijn een mooie aanvulling op de tekst zonder dat ze de fantasie van de lezer in de weg zitten.

De boze heks heeft haar plek in het woud samen met vele dieren. Alle dieren zijn bang voor haar dat komt vooral door haar licht ontvlambare karakter en haar vaak chagrijnige humeur. In haar boze buien tovert ze alles en iedereen die haar dwars zit om in wat anders, een pad in een molshoop, slakken in takken, een eekhoorn in een dennenappel etc. De haas wil hier wat aan doen, want als dit zo doorgaat heeft ze het hele bos omgetoverd is zijn argument. De anderen dieren knikten ernstig, maar wat ze moesten doen, wist niemand. De dieren bedenken plannen, maar uitvoeren is lastig wanneer de angst regeert. Wat wel erg fijn is dat de heks alles weer terugtovert als haar boze bui over is.
De dieren verzinnen een list om haar voor een tijdje het bos uit te krijgen, maar dan beginnen ze haar toch te missen. Want zonder heks is het ook maar saai...

Het boek is 24 jaar na het verschijnen een boek wat zich nog steeds goed laat (voor)lezen. De spanning wordt op- en afgebouwd. Thema's als vriendschap, listen verzinnen, grenzen aftasten qua brutaliteit en humor komen in dit boek naar voren en zijn herkenbaar voor de doelgroep.
Doordat dit boek zich in het woud afspeelt is het niet tijdsgebonden, mobieltjes en telefoons hebben de dieren en de boze heks "gelukkig" nog niet bereikt. Prachtig boek om voor te lezen en je uit te leven op de stem van de boze heks, de wijze uil, de behulpzame wat naïeve haas en ale andere dieren.