Gerechtigheid in plaats van wraak

Niet het soort historische roman dat we van Kate Mosse gewend zijn. Geen dik boek dat bij wijze van spreken uit z’n voegen barst van de research die ervoor nodig was. Wel daarentegen een lekkere zwarte roman, een heerlijke gothic novel, die aansluit bij grote voorgangers als Bram Stoker en Edgar Allen Poe. Inderdaad wel een roman waarvoor Mosse een eeuw terug in de tijd gaat. Met name dankzij beeldende beschrijvingen van de omgeving weet zij heel trefzeker de sfeer van 1912 op te roepen. Een sfeer die bij uitstek past bij het verhaal. En tegelijkertijd is Mosse er daardoor van verzekerd dat er geen mensen met mobiele telefoons of andere moderne communicatiemiddelen rondlopen.
Ooit trok haar vader voor het laatst de deuren van zijn eigen museum met opgezette dieren voor het laatst dicht. Nu woont de 22-jarige Connie Gifford met haar steeds verder aan lager wal geraakte vader in een afgelegen en vervallen landhuis. Ze hebben wel een hulp, maar tegelijkertijd staan er emmers op tal van plaatsen waar het dak lekt. Hoewel haar vader zich vaak verre houdt van openbare gelegenheden, is hij op een nacht wel met een heel aantal anderen te vinden bij de kerk en het kerkhof. Volgens een oud bijgeloof zou bij eerste slaan van de kerkklok duidelijk moeten worden wie het komende jaar zal sterven.
Consternatie rond een groot aantal veelal dode vogels zorgt ervoor dat niet duidelijk is dat de eerste dode al is gevallen. Ruim een week later wordt die dode in de buurt van het afgelegen huis van de Giffords gevonden. Terwijl ze geen idee heeft waar haar vader is gebleven, is dat voor Connie aanleiding op onderzoek uit te gaan. Dan blijkt dat er ook anderen zijn die van alles in de gaten houden én dat haar vader niet de enige is die van de aardbodem verdwenen lijkt. Terwijl langzaamaan de herinneringen uit de vroege jeugd van Connie terugkeren, wordt ook duidelijk waar dat mee te maken heeft. Op weg naar gerechtigheid in plaats van wraak? In ieder geval naar een onvermijdelijk einde.