Een andere Hella Haase

Hella Haasse schreef deze roman met haar welbekende krachtige pen. Maar los daarvan is het volkomen anders is dan haar andere werk. Haasse schreef dit boek in 1950 als feuilleton. Zoals het een echt feuilleton betaamt, leest het boek zeer snel. De verhaallijn is gecompliceerd en pakkend genoeg om lezers aan een stuk door aan de tekst te binden, maar tegelijkertijd zo licht als bij het voor de krant bedoelde genre hoort. In het gesprek met Haasse dat achterin het boek is opgenomen, merkt de auteur zelf fijntjes op dat het boek ‘geen literaire pretenties’ heeft. Dat mag dan zo zijn, maar een niemendalletje is het evenmin.
De leuke, creatieve manier waarop Hella Haasse bijv.oud-Hollandse teksten tintegreert, geeft blijk van meer diepgang dan een oppervlakkige lezer er aanvankelijk uithaalt.
Zoals de schrijfster zelf zegt, is hetverhaal pretentieloos. De verwikkelingen zijn soms zo oneindig gecompliseerd dat het wel een Duitse detective lijkt. Natuurlijk komt het aan het eind allemaal goed - al is het op een andere manier dan de lezer zou verwachten. Ook dat maakt het meer dan een gewoon feuilleton Haasse blijft erin slagen de lezer een verrassend eind te bezorgen.
Soms doen de passages waarin de schrijfster uitgebreid uiteen zet hoe het geheim van de sterren in elkaar zit, weer bijna vertederend gedateerd aan. Regel voor regel, stap voor stap leggen de karakters in hetverhaal elkaar uit wat zij weten van het geheim. De lezer hoeft zelf zo niets  te raden en kan de puzzelstukjes stuk voor stuk in elkaar schuiven om de plot te begrijpen. Dit uitgebreide voorkauwen is iets dat Haasse tegenwoordig nooit meer zou doen. Dat ze dit toen wel deed, en dat de uitgever die passages heeft laten staan, geeft een leuk tijdsbeeld.
Al met al is het boek beslist een aanrader - voor lezers die Haasse kennen, maar beslist ook voor lezers die haar 'klassieke' literaire werk normaliter niet snel ter hand zouden nemen.