Femme fatale

De (frans) belgische schrijver Georges Simenon kende ik alleen van de Maigret serie. Nooit geweten dat hij één van de grootste schrijvers van onze tijd is, zoals vermeld staat op de achterkant van het boek. Hij heeft naast de Maigret serie ook veel romans geschreven. De schrijver is in 1989 overleden, een aantal van zijn boeken waaronder De blauwe kamer (psychologische roman) is nu opnieuw uitgebracht. Dan moet het bijna wel een bijzonder boek zijn, zou je denken.

Na het lezen van De blauwe kamer kom ik tot de conclusie dat Simenon niet voor niets een groot schrijver wordt genoemd. Dit boek is inderdaad heel goed geschreven, het verhaal zit goed in elkaar.
De blauwe kamer is ook een boek wat heerlijk wegleest. Dat komt doordat de schrijver korte zinnen gebruikt, leest lekker snel.
Het boek vond ik ook spannend. Deze spanning wordt gaandeweg verder opgebouwd. De plot vond ik toch nog onverwacht. Hier komt de onrechtvaardigheid om de hoek kijken.

Het verhaal gaat over Tony en Andree die elkaar nog kennen van vroeger, Ze spreken acht keer af in de blauwe kamer van een hotel voor amoureuze ontmoetingen en gaan daarbij allebei vreemd. De vrouw, Andree, staat echter heel anders in deze relatie dan Tony, de man. Andree wil hem echt helemaal terwijl het voor Tony niet meer is dan lekkere sex. Hij worstelt met het dilemma tussen echtelijke trouw en vreemdgaan. De vrouw heeft het initiatief genomen tot de ontmoetingen, zij wilde hem in haar jeugd al. Zij blijkt uiteindelijk een echte femme fatale te zijn die zowel Tony maar ook beide echtgenoten het slachtoffer laat zijn van haar hartstochtelijke passie voor haar jeugdliefde. 

Met Bart Chabot (op de kaft) ben ik het eens dat Simenons werk, in elk geval dit werk, van wereldklasse is.