Grootvader kampbeul, vader Nigeriaan, het zeer bijzondere levensverhaal van een adoptiekind

Als adoptiekind komt de nieuwsgierigheid naar ouders, grootouders en familie bij velen op een moment naar boven. In dit boek komt de schrijfster tot heel verrassende en merkwaardige ontdekkingen. Als door toeval een gezicht op de titelpagina van een boek haar nieuwsgierigheid wekt, is dit het begin van een zoektocht. Als dan al snel blijkt dat grootvader een nazikampbeul was, stort haar wereld in. Het blijkt nazikampcommandant Amon Göth te zijn, bekend uit de film Schindler's List? Jennifer Teege beschrijft samen met Nikola Sellmair hoe zij op achtendertigjarige leeftijd deze merkwaardige ontdekking doet. Jennifer Teege heeft een Duitse moeder en Nigeriaanse vader, waardoor ze eerder lijkt op een emigrant dan een Duitse vrouw uit Beieren. Ze is vier weken na haar geboorte naar een weeshuis gebracht en op driejarige leeftijd geadopteerd. Na het lezen van de proloog, die uitnodigend en met gevoel is geschreven, was de nieuwsgierigheid bij mij gewekt en las ik dit fascinerende verhaal. Haar letterlijke vraag, wat moet ik met mijn donkere huid, mijn Joodse vrienden, in hemelsnaam met deze opa. Was hij degene de familie van mijn Joodse vrienden heeft vermoord? Waarom heeft mijn moeder het niet nodig gevonden mij over mijn afkomst in te lichten, vraagt ze zich af. Ze kent haar moeder wel, maar de contacten zijn schaars en moeizaam na haar adoptie. Ze kent ook haar oma, die getrouwd was met de kampbeul. Juist aan deze oma heeft ze lieve herinneringen. Ze begint in documenten en archieven te zoeken. Ze bezoekt als toerist het kamp waar haar grootvader de beul was, ze zoekt contact met haar moeder en ook weer vrienden in Israël, waar ze in een Kibboets heeft gewerkt. Ze schrijft:' Als je het gevoel hebt dat je jezelf en je identiteit moet verbergen, word je ziek'. De depressies kwamen inderdaad. Het boek is het verhaal van haar moeder, grootmoeder, grootvader, haar adoptiefamilie en vooral ook haar eigen levensverhaal. In het boek wordt door twee lettertypes te gebruiken duidelijk onderscheid gemaakt tussen de feiten over haar familie en adoptie-ouders en haar eigen levensverhaal. Ik las het bijna in een adem uit. Het is mooi opgebouwd door steeds de feiten naast haar bijzondere levensverhaal te beschrijven. Jennifer is intussen 45 jaar oud, getrouwd en ze heeft twee zonen, die ze zeer beschermd probeert op te voeden.