Meedogenloos mededogen

Van der Heijden is mijn favoriete schrijver. Al vanaf zijn eerste uitgaves. 
Wat mij altijd raakt in zijn boeken is zijn meedogenloze mededogen. Hij verbloemt niets, maakt de mens niet mooier dan hij is en legt de egocentrische overwegingen van mensen pijnlijk bloot; de kleinzieligheid, de gemakzucht, het gericht zijn op eigen genot en plezier. Maar hij doet dat met zo'n mededogen, hij laat de worsteling zien, de liefde, de trouw. Hij verbindt daarmee het lelijke en het mooie in mensen. Hij observeert en rapporteert,  voor mij niet veroordelend maar beschrijvend wat de mens bezielt. In zijn biografische werk spaart hij zichzelf niet, je  krijgt van der Heijden te zien in al zijn ijdelheid, kleinheid maar ook in zijn liefde en trouw en daarmee in al zijn menselijkheid.
Zijn taalgebruik is prachtig, het is niet gepolijst maar ieder woord klopt. Niet voor niets heeft hij  ( naast vele andere literaire prijzen ) ooit de Tzumprijs gewonnen voor de mooiste zin (uit Mim): 'Misschien had het mes gebloosd omdat een hand het dwong in het geniep te doden, in het donker achter jaspanden, die zelfs de bloedblos nog aan het oog onttrokken'
De Gevarendriehoek is een van mijn favoriete boeken van van der Heijden omdat het veel voor mij herkenbare elementen heeft, zoals  de tijd waarin het speelt, het opgroeien in een dorp, het studeren in een stad.
Maar ook andere boeken die wat herkenning veel verder weg staan (zoals de Movo Tapes) herlees ik met veel genoegen met  regelmaat.