Ongeloofwaardig oorlogsdrama vol clichés

Dit is het eerste en waarschijnlijk ook laatste boek dat ik van deze schrijfster zal gaan lezen. Het verhaal op zich zou nog wel interessant kunnen zijn, maar de uitwerking is zo ergerlijk ongeloofwaardig en zit zo vol met clichés, dat het boek meer lijkt op een veredelde boeketreeksroman. De vlotte schrijfstijl maakt het lezen van dit boek nog enigszins draaglijk.

Na het eerste, nog redelijk sterke hoofdstuk, beschrijft Hannah een vooroorlogs Frankrijk dat ze zo uit een reisgids lijkt te hebben gehaald. Schitterend idyllische plaatjes, die te mooi zijn om waar te zijn, inclusief Boeketreeksachtige beschrijving van de mannelijke hoofdpersonen. Dan breekt al snel de oorlog uit. Vanaf dag één is er sprake van een soort hongerwintersfeer. Alle schoenen, jassen en andere kledingstukken verslijten op onverklaarbare wijze in een half jaar tijd tot op de draad. Ook is er vanaf dag één amper meer eten te krijgen, wat je meteen doet afvragen hoe dat dan de overige bijna vijf jaar oorlog moet. Zwaar overdreven. Daarnaast is er geen geld meer voor elektriciteit, waardoor de hoofdpersonen het moeten doen met olielampjes. Waarom ze dan wel olie kunnen betalen, blijft onduidelijk.

Wanneer één van de zussen zich aansluit bij het verzet wordt het nog ongeloofwaardiger. De 19-jarige, verwende, naïeve Isabelle ontpopt zich op miraculeuze wijze van de ene op de andere dag tot een ware verzetsheldin. Ze neemt daarbij zo’n domme risico’s dat ook daarbij al snel ergernissen de kop opsteken. Het lijkt er regelmatig op dat Hannah drie afleveringen van de comedy ‘Allo ‘allo heeft gekeken en toen is gaan schrijven. Verzetsheldin Isabelle draagt zelfs de kenmerkende baret. De piloten die gered worden krijgen op hun tocht door de Pyreneeën een goed gevulde rugzak mee; brood, wijn en kaas (du pain, du vin, du...). Dit ondanks hongerwinterachtige taferelen vanaf het begin van de oorlog. Vreemd.

En zo zijn er nog veel meer ongeloofwaardigheden, die het verhaal verpesten. Jammer.

Overigens klopt ook het verhaal op de achterflap niet, maar dat kun je misschien de schrijfster niet aanrekenen. Er staat dat de zussen altijd een goede band hebben gehad en dat de oorlog hun relatie op de proef stelt. De band is echter nooit geweldig geweest. Het leeftijdsverschil is te groot om boezemvriendinnen te hebben kunnen zijn als kind (ongeveer 10 jaar verschil) en Isabelle en Vianne leven gescheiden vanaf ongeveer de kleuterleeftijd van Isabelle, waarbij Vianne haar zus ‘in de steek laat’, omdat ze de dood van haar moeder en de verlating door hun vader op haar manier verwerkt, door zich terug te trekken.

Al met al geen aanrader, behalve als je je niets aantrekt van alle clichés en ongeloofwaardigheden.