Een teleurstelling

Het boek begint goed, laat zich vlot lezen, en dit gedurende een aantal passages .
Het gaat erin als zoete koek, tot het onheil toeslaat en we getuige zijn van een troebele intrige met gaandeweg een parade van personen( met de raarste namen: Noedel, Friis, Kalle Moe, Skarre, ...) en toestanden die niets met het verhaal te maken hebben, maar dat zullen we maar beseffen als het te laat is.
Want het boek drijft, zwabbert, zoekt wat er in de verste verte maar wat leven kan brengen, honden en hun gezondheid en hun verleden, worden erbij gesleurd, (voor de liefhebbers, een rottweiler en Kollberg, een oude leonberger) en al gauw wordt duidelijk , dit zal -op het eind- nergens naar toe leiden.
Helemaal te gortig wordt het als de -naar iedereen aanneemt- vermoedelijke dader, en hiermee verklap ik nog niets, overgaat tot een bekentenis, nog een heel end voor het einde, maar die bekentenis dan weer intrekt, maar nee, je verwacht wel iets, maar veel verandert dit niet.
Ja, natuurlijk die Linda, da's een speciaal geval, maar die Mode van dat benzinestation
met zijn witte Saab, die Torill met zijn winkeltje, die Einar van dat kaffee, die buitenlanders Tee en Thuan, maar trek het u gewoon niet aan.
(Al bestaat natuurlijk de kans, ... maar nee !)
Merken van auto's, ja en toevallige passanten, rare plaatsnamen, broers, zusters, ex-vriendinnen, zonen en ouders, ze spelen allemaal mee, maar hadden evengoed thuis kunnen blijven.
Ook die politie-arts heeft een moeilijke naam, maar die mag u vergeten, en dan, die klanten van Jomann Gunder, het hoofd-personage, gewoon zand in de ogen, hoeft u allemaal niet te noteren, er blijft nog genoeg om (nutteloos) te noteren.
Je verwacht een spannende ontknoping , een laatste kronkel, maar .... langzaam bloedt het verhaal dood, nee ... zelfs dat doet het niet, het stopt gewoon.