Met een titel als GLASHARD kun je vooruit

Corine Hartman  zet in Glashard het vervolg op Bloedlijn neer.
Op dezelfde bulldozer achtige wijzer spot ze met de wetten van de literatuur.
Het begin is weer slecht maar daarna komt ze sterk op gang zoals de hoofdpersoon die nergens iets omgeeft.
Gelukkig zijn niet alle politie-agenten in Nederland zoals Jenny die echt zo gek als een deur is.
Maar dit wil de schrijfster bereiken.
haar hoofdpersoon moet de rauwste zijn die er is.
Het optreden is als dat van een man.
De spanning en de cliffhangers zijn er .
Het verhaal is goed opgebouwd.

Eigenlijk zijn de boeken aan de dunne kant.
Ze kan meer bereiken door nog eens 100 pagina's per boek meer te schrijven.
Ik begreep van Corinne Hartman dat ze na het 5e boek stopt.
Uiteindelijk zouden het er 7 worden.
Maar je moet niet te veel schrijven over deze boeken....JE MOET ZE LEZEN.
RrECENTIES MOETEN KORT ZIJN/HET DRAAIT OM HET LEZEN.
CORINNE hARTMANSLAAGT ER IN MIJ TE VERMAKEN EN DAT WIL WAT ZEGGEN WANT IK VIND HET NIET GAUW GOED.