Losse uiteinden

De informatie die over Sofia van der Sluis is te vinden, is gering. De uitgeverij geeft enkel prijs dat de auteur menig jaar in het boekenvak werkzaam was en tegenwoordig met haar gezin in Italië verblijft. De beschrijving van haar debuutroman is echter ruim bemeten en vertelt direct al dat de lezer een spannend verhaal te wachten staat waarin een onmogelijke liefde centraal staat.

De drieënveertigjarige intuïtieve Margot Houtman is een zogeheten tussenvrouw. Altijd blijven steken tussen wal en schip. Weinig eigen initiatief tonend als het gaat om een drastische stap te durven zetten richting de toekomst, in een partnerkeuze, op het gebied van kinderen en een carrière. Empathische gevoelens jegens iedereen om haar heen weerhouden Margot ervan zich los te weken van de muurbloem die ze tegen wil en dank is geworden. Meegaand, meelevend en eigenlijk ook nietszeggend. In Tussenvrouw verkast Margot, zeer tegen het advies van haar reeds gesettelde vriendin Helga in, van hartje hoofdstad naar Berkenstein, een gemoedelijke Amsterdamse buitenwijk. Al snel voelt ze zich comfortabel in het gezelschap van haar buren en Margot fleurt zienderogen op. Toch is het niet allemaal pais en vree in en rondom Berkenstein. Na de moord op Scarlett Amsinga vindt diens vriend Bram van Beusekom troost bij Margot. Margot voelt zich nodig en kan haar zorgzame kant en tevens verliefde gevoelens helemaal bij Bram kwijt. Haar intuïtie blijft haar echter parten spelen en de komst van een jurei houdt haar de nachtelijke uren wakker. Deze in het wit geklede, vrouwelijke gedaante die geregeld aan haar bed verschijnt, zoekt een manier om haar dood te wreken volgens de overtuiging van Margot. De jurei, de geest van een vermoorde vrouw, krijgt volgens de Japanse mythologie pas rust als de moordenaar is opgepakt en wie is beter geschikt dan Margot om de vrouw daarbij een handje te helpen.

Tussenvrouw biedt een goed gedoseerde combinatie van spanning, mystiek, romantiek, psychologische aspecten en een vlotte, bij vlagen gevatte pen. Toch vertoont het boek eveneens de klassieke kenmerken van een whodunit. Zo worden er diverse mogelijke verdachten aangewezen dan wel door de auteur naar voren geschoven, die allen eigenlijk direct al afvallen vanwege onvoldoende overtuiging in hun voorkomen. Voor de vorm — er is tenslotte een moord gepleegd — is er een naar een bandlid van The Beatles vernoemde politieman aangetrokken die nagenoeg niets bijdraagt, laat staan toevoegt en daardoor volstrekt overbodig is voor het verhaal. Blijft over Margot. En zij blijkt tegen haar eigen verwachting in haar mannetje te staan. Niet langer tussen de wal en het schip blijven hangen, maar met een fiere sprong in het diepe gedoken en daarbij haar behaaglijke comfortzone achter zich gelaten. Met voldoende overtuiging weet de auteur Margot Houtman neer te zetten, alsmede de bijfiguren in Tussenvrouw. De keuze om een hoofdpersoon zelf voor agent te laten spelen hebben we daarentegen vaker gezien en om die reden laat zich de uitkomst daarvan raden. Het geheel had wat meer body gekregen als de aandacht eveneens was uitgegaan naar de dader. Dit perspectief, dat nu ontbreekt, had zeker het nodige toe kunnen voegen. Nu wordt deze ontbrekende denkwijze in de slotfase, waarin alles tot een toch enigszins voorspelbare plot samenkomt, uitgesproken.

Perspectiefwisselingen bieden de lezer de gelegenheid zich te verplaatsen in andere personages en zich ook op meer dan één hoofd- of bijrolspeler te richten; ze hadden dit boek meer lagen gegeven. Er is echter wel op gelet dat het verhaal redelijk binnen de lijnen blijft, iets wat niet overal is gelukt. De vragen die Margot zichzelf, en daarmee ook de lezer, stelt zijn talloos, net als de inname van alcoholische consumpties en het gepraat over en het staren naar vrouwelijke rondingen. In sommige gevallen relevant, in alle overige niet ter zake doend. Hoewel de plot niet verrast, overtuigt hij zeer zeker, al blijft er het nodige liggen aan losse uiteinden. Sofia van der Sluis weet niet overal de rem goed op te houden zodat de finale wat uit de bocht vliegt. Of je remt op tijd, of je geeft nog flink wat gas bij. Een compromis is nimmer de juiste keuze. Tussenvrouw beslaat nog geen tweehonderd bladzijden. Veel elementen lijken bij elkaar te zijn geharkt om het boek inhoudelijk mee aan te kleden. Helaas heeft de uitkomst te weinig om het lijf om het echt comfortabel aan te laten voelen.

(Door: Diana Bokkinga)