De hooggespannen verwachtingen nog overtroffen

Vorig jaar las ik "De dode kamer" van Bronja Hoffschlag en keek sindsdien reikhalzend uit naar het 2e deel van wat uiteindelijk een trilogie moet worden.
De dode kamer maakte behoorlijk indruk op mij, zeker rekening houdend met het feit dat het hier een debuterend auteur betreft.

De Skinner methode is dus het vervolg hierop en de cover maakt dit al meteen duidelijk. Deze cover behoudt dezelfde stijl als deze van “De dode kamer”: het zelfde type gele letters op een blauwe achtergrond.

Op de cover prijkt het label "psychologische thriller" en ook deel 2 maakt deze claim helemaal waar.
Het boek is opgebouwd rond (en schakelt voortdurend tussen) de perspectieven van de hoofdrolspelers. Dezelfde gebeurtenissen worden zelfs vanuit meerdere vertelperspectieven belicht. Bronja Hoffschlag werkt deze aanpak op een vrij indrukwekkende manier uit en slaagt erin haar personages haarscherp neer te zetten.
De manier waarop bepaalde personages zich ontwikkelen, is bijzonder intrigerend. Dit geldt niet in het minst voor Lennart Larsen. Lennart Larsen maakt een mooie evolutie door van werkloze, aan genotsmiddelen verslaafde leegloper tot iemand die zijn verantwoordelijkheden ten opzichte van zijn jongere broer (Misha) wil opnemen. Deze evolutie lijkt deels door zelfreflectie en daaruit resulterend schuldbesef geïnspireerd te zijn.
De cast biedt in totaliteit een grote diversiteit aan personages.
Misha Larsen is hoogbegaafd, autistisch en kan ook wel als asociaal omschreven worden. Na het overlijden van zijn ouders heeft hij een ongelukkige jeugd in een pleeggezin gekend. Deze gebeurtenissen hebben tot een sterke drang naar het nemen van wraak geleid.
Seriemoordenaar Donald Skinner is een echte psychopaat die tot alles in staat lijkt. Toch wordt ook hij niet als een ééndimensionaal doorslecht personage neergezet en kan hij door zijn vreemde rechtlijnigheid op een heel klein beetje begrip rekenen.
Celgenoot Jamie Hirsch lijkt op het eerste zicht een goede inborst en iemand die veel te zwaar moet boeten voor de fouten die ook hij gemaakt heeft. Er is nog voldoende ruimte om dit personage in deel 3 uit te werken.

De plot werkt naar een ontknoping die er logischerwijze (vermoedelijk) pas op het einde van deel 3 komt. Doorheen dit deel wordt er mooi naar (tussen)ontknopingen gewerkt en worden er tevens nieuwe verhaallijnen opgebouwd die nog voldoende materiaal overlaten voor een (alweer dik) derde deel.
Er wordt zeker niet te vroeg teveel bekend gemaakt. Sommige verwikkelingen komen er zelfs plotsklaps zonder dat je ze zag aankomen (zonder voorafgaande hints).
De hoofdthema’s (het gevangenisleven, drugsverslaving, drankmisbruik, kindermishandeling, …) zijn op een vrij realistische manier met het verhaal verweven. Er wordt van de lezer slechts een beperkt “suspension of disbelief” gevraagd om in het verhaal mee te gaan.
De auteur hanteert geen moeilijke schrijfstijl, het boek is vlot leesbaar. Wel moet je er door de hoge informatie-densiteit je volledige aandacht bijhouden.

Bronja Hoffschlag heeft mijn al hooggespannen verwachtingen nog overtroffen. De Skinner methode gaat inhoudelijk en stilistisch verder waar De dode kamer stopte maar Bronja heeft haar stijl verder verfijnd en uitgewerkt. De dialogen zijn van een nog hogere kwaliteit en er wordt nog meer en gepaster van vertelperspectief gewisseld. Ook inhoudelijk heeft de plot me verrast. Na het lezen sta je in bewondering voor alle energie en tijd die de auteur in dit werk gestopt heeft.
In ieder geval kijk in reikhalzend uit naar het afsluitende deel van de trilogie. Ook haar eerder werk zet ik op mijn leeslijst.