Altaj beeldend tot leven gewekt

“De adem van de invallende winter bijt in mijn wangen op deze late herfstmiddag.” Dat noem ik nog eens een openingszin die je naar adem doet happen, je wordt onmiddellijk in het verhaal gesleurd en overweegt om toch eerst een warmere trui aan te trekken alvorens de expeditie door het boek aan te vatten.
Biologe en spiritueel ontdekkingsreizigster Arita Baaijens kent een persoonlijke crisis omdat de jarenlange betovering van haar woestijntochten plotseling voorbij is. Deze crisis vormt de aanleiding om een expeditie naar het Altajgebergte in Siberië te beginnen. Deze expeditie is ook een zintuiglijke tocht die naar inzicht moet leiden. Arita Baaijens is tevens op zoek naar Shambhala, het paradijs voor boeddhisten. Het vinden staat gelijk aan het bereiken van de hoogste staat van spirituele ontwikkeling.
Het boek is niet zozeer in hoofdstukken onderverdeeld, dan wel opgebouwd rond de dagen van de expeditie. Voor elke dag worden er een aantal vaste elementen meegedeeld zoals geografische specificatie, de hoogte waar ze zich bevinden, het weerbericht, omgevingsfactoren, kleuren die een emotie of gebeurtenis weergeven, ....
Alhoewel dit het eerste boek van Arita Baaijens is dat ik lees, maakt het mij vrij snel duidelijk dat Arita een aansprekende en heel beeldende schrijfstijl heeft, die je door de vier landen van de expeditie loodst. Ik denk hierbij aan landschapsbeschrijvingen als “...een vulkaan die op een zee van ochtendmist drijft ...” Met deze uitzonderlijke taalvaardigheid worden het landschap, de natuur, de doorstane ontberingen en de getrotseerde gevaren beschreven; het reisverhaal is doorspekt met info over geschiedenis, tradities en cultuur. Ze slaagt er in een gebied waarover weinig geweten is (en de bewoners) op een zeer beeldende manier tot leven te wekken.
De schrijfster heeft mij op een positieve manier kunnen raken en het meest door het doorzettingsvermogen van de Altaj-bewoners (die niet wijken ondanks de soms barre ontberingen) en ook de doorzettingsvermogen van de schrijfster zelf (niet klagen en blijven doorgaan zelfs als het tijdens de expeditie zwaar tegenzit). “Hoe onmogelijker de uitdaging, hoe groter de kans dat in mij opnieuw een heilig vuur ontbrandt.” Dit citaat illustreert perfect de attitude van de schrijfster.
In het boek vind ik meerdere boodschappen terug. Als belangrijkste boodschappen kan ik aanstippen: als je iets wilt bereiken mag je nooit opgeven; treedt het onbekende tegemoet met een open geest en vrij van vooroordelen; geniet van wat de natuur te bieden heeft en vertrouw op je zintuigen. Het reisverslag besteedt niet alleen aandacht aan de tastbare werkelijkheid maar ook het mystieke komt aan bod. "De kunst is te leven op de rand van het mysterie, waar vragen niet op antwoorden wachten maar richting geven aan de zoektocht die nooit ten einde komt."