"Verlies nooit, maar dan ook nooit .......de moed

.......zonk ons in de schoenen , zoals het vuur 's nachts langzaam doofde". Overgangen in de hoofdstukken van dit boek van nu naar terug in de tijd. Overgangen in gemoedsrust van hoopvol naar diepe rauw om het verlies wat moeilijk onder ogen is te zien. Verbeelding die met je aan de loop gaat om het onverwerkte toch een plek te geven. Door te kunnen gaan met leven. In het heden hoever Nuri en Afra inmiddels zijn gekomen, een plaatsje aan de Engelse kust. In het verleden de moeilijke weg die ze hebben moeten afleggen. "....dan gaan we.....weg..... naar de maan, naar een andere plek, een andere tijd, een andere wereld, waar dan ook, als het maar niet hier is. Maar aan deze wereld valt niet te ontsnappen. We zijn aan haar gebonden, zelfs in de dood".
Christy Lefteri , zelf dochter van een Cypriotische vluchteling, weet dit met haar talent en ervaringen mooi, en vol emotie neer te zetten. Hiermee vertelt ze het verhaal van alle vluchtelingen die ze ontmoet heeft in het Faros Hope Center in Athene, waar ze in 2016 en 2017 vrijwilligerswerk deed. Ze opent onze ogen, zoals de vluchtelingen met hun verhalen die van haar opende.
Ze eindigt positief . "Op een tak van de kersenboom, verscholen tussen de bloesem, zijn drie hoppen neergestreken. .... Daar zitten ze, migranten uit het oosten, hier in dit kleine stadje aan de zee". Vogels die volgens Wikipedia als zomergast voorkomen in Syrië, maar niet in Engeland. Zoals Nuri en Afra met hun vlucht iets onvoorstelbaars hebben bereikt. Verlies nooit, maar dan ook nooit de moed.