Verrassend, verrassend en verrassend

Alex is het tweede deel in de Verhoeven-trilogie, het kwam vijf jaar na het eerste Irene uit. De Nederlandse vertaling hiervan kwam echter wel eerst uit, beetje raar in feite en ook helemaal niet tof voor de lezers.
Het team van Camille is van allerlei pluimage en dat zorgt voor vermakelijk leesvoer. Maar niet alleen dit, Lemaitre schrijft op een kostelijke manier, de dialogen zijn een groot plezier om te lezen, zeer amusant geschreven en het leesplezier stijgt.
Wat de boeken die ik tot nu toe gelezen heb van Lemaitre gemeen hebben, is dat ze verrassend zijn. De plot en de plotwendingen zijn 'superbe' om het op zijn Frans te zeggen, werkelijk 'magnifique', voilà nog eentje en français. Het leesplezier stijgt.
En spannend was het ook al. Een vrouw, ontvoerd en opgesloten in een kooi. De lezer weet dit laatste, Alex vertelt wat ze ervaart en meemaakt. Deze hoofdstukken worden afgewisseld met het onderzoek van Camille en zijn team. Het is geen klassiek speurdersverhaal, Alex en Camille krijgen allebei een even groot deel toegewezen in het boek. Veel kunnen we er niet over zeggen, we willen niets prijsgeven, het verrassingseffect niet bederven. En Lemaitre slaagt er in om de lezer te blijven verrassen. Aan het einde wordt het allemaal duidelijk en dat had je echt niet zien aankomen. Niets dan superlatieven voor de plot. Leesplezier ... up, of liever 'en haut'.
De ondervraging van de verdachte aan het einde was ook een knap staaltje van Lemaitres schrijverskwaliteiten en inventiviteit. Om van te smullen.
De schrijfstijl was ook al verrassend, speciaal, op sommige momenten maar doorheen heel het boek en best vaak. Ik kan niet duiden hoe hij het doet, een taalwonder ben ik nu eenmaal niet. Het is een stijl die ik niet eerder ben tegengekomen maar wel enige aandacht vraagt van de lezer.
Dit boek moet je gewoon lezen, zó goed. Maar let er toch wel op dat je eerst Irene leest, moest je dit nog niet gelezen hebben. Lemaitre is verrassend op velerlei wijzen, elk boek is anders, inhoudelijk en vormelijk. Het enige wat ik me afvraag is, hoe het komt dat ik Lemaitres boeken niet eerder heb leren kennen, en hierbij mag je enkele uitroeptekens denken.