Een Vlaams schrijversduo dit keer, Willy Bogaerts en zoon Steven, beiden Leuvenaars en werkzaam in de bankwereld en dat is meteen de plaats en de context waar dit verhaal zich afspeelt.
Van in het begin wordt de toon gezet, de schrijvers beginnen dadelijk met enkele verschillende situaties en de lezer weet dat hij of zij veel moeite zal moeten doen om bij te blijven. Ik zal er dan maar meteen bij vertellen dat ik daar niet in geslaagd ben. Het verhaal spoort niet aan om verder te lezen, het grijpt je helemaal niet. Ik heb het uitgelezen maar het heeft niet veel gescheeld.
Met elk hoofdstuk komen er verhaallijnen en personages bij, ook het aantal doden stijgt regelmatig. Op den duur zie je het bos door de bomen echt niet meer, de wirwar is té groot. Er zijn ook twee verschillende onderzoekslijnen. We volgen voornamelijk de eigengereide kolonel Benson, mysterieuze figuur ook, die het grootste deel van het onderzoek op zich neemt. Van in het begin wordt gesuggereerd dat hijzelf misschien ook niet helemaal pluis is. Daarnaast is er dan de politie die een poging doet om de moorden op te lossen, twee rechercheurs, eentje verdwijnt dan ineens, de andere doet zijn best maar wordt dan op het eind van het boek enigszins vergeten. Rare situaties. Gedurende heel het boek worden er zo nu en dan oplossingen aangebracht. Maar aan het einde had ik nog niet het idee dat ik nu wist hoe het allemaal in elkaar stak. Vele dingen worden aangehaald en later niet meer opgepikt. Het kluwen blijft een kluwen.
Ook de personages zijn niet overtuigend, hun karakters worden niet consequent beschreven, het klopte niet.
En dan is er daar nog de cover van het boek. Zo lelijk heb ik het nog niet vaak gezien. De relatie met de inhoud van het boek is trouwens ver te zoeken, om niet te zeggen niet te vinden.
Om toch met een positieve noot te eindigen, vader en zoon Bogaerts hebben wel een goede schrijfstijl, daarvoor moet je het boek niet laten.