Met Het weeshuis heeft Frack Thilliez weer een zeer intrigerend verhaal neergezet, spannend ook en met een zeer degelijke plot.
Het is ook nu weer niet zomaar een verhaaltje. Thilliez heeft er heel wat feitelijke gegevens in verwerkt maar het is absoluut niet saai te noemen, integendeel. Het is heel boeiend en het prikkelt je om toch maar vlug verder te lezen. Hij is met zijn research niet op één vlak gebleven. Enerzijds heeft hij een en ander uit de doeken gedaan over filmtechnieken en dan vooral over het plaatsen van beelden in een film die met het oog niet zichtbaar zijn maar die onze geest onbewust toch opmerkt en binnendringt. Een gevoel van onbehagen is wel aanwezig bij de kijker.
Anderzijds is in dit boek heel wat te vinden over neurologie, de werking van de hersenen. Hij oppert hier de mogelijkheid dat 'het kwaad' een overdraagbare ziekte is, zoiets als een virale infectie, maar dan eentje die zich blijvend nestelt in je brein, je verandert, en bepalend is voor je gedrag.
Het boek staat bol van de moeilijke woorden, maar je moet je daar zeker niet door laten tegenhouden, Thilliez heeft het allemaal zeer begrijpelijk gebracht en hij had hier een heel boek de tijd voor. Knap gedaan. En zo zijn we weer wat wijzer geworden.
Vanaf de eerste hoofdstukken krijgt de schrijver je in de ban van het verhaal. Hij schuwt ook de gruwelijke details van de misdaden niet en daar zijn er nogal wat van te vinden in het boek. De opbouw van de plot is meesterlijk bedacht. Puzzelstukjes alom en stukje voor stukje worden ze aan elkaar gelegd om te eindigen in een volledig geassembleerd beeld.
Franck Thilliez is een schrijver die al eens zijstapjes durft te maken, er gebeuren rare dingen die op het eerste zicht rationeel niet te verklaren zijn, maar zo ben je als lezer van in het begin bijna verplicht om verder te lezen, je wil dit verklaard zien, of toch tenminste een beetje uitleg hebben hieromtrent. Het boek mag dit absoluut hebben en geeft het net dat ietsje meer.