goddeloosheid versus mededogen en hartelijkheid

Thomas Olde Heuvelt is een Nederlandse dertiger die romans schrijft in de fantastische sfeer. Een drie eeuwen oude heks in de hoofdrol, dan moet je je fantasie boven halen. En het is geen heks in de positieve betekenis van het woord. Nee, deze Katharina van Wyler is in den tijd zeer groot onrecht aan gedaan door de inwoners van het Nederlands Limburgse dorpje Beek en het mag duidelijk zijn dat ze op wraak zint.
Fantasie heeft de schrijver zeker en nog wel wrede fantasieën ook. Ze grijpen je wel niet, ik hoefde me totaal niet ongerust te maken dat men nachtrust er onder zou lijden. Onder meer ook omdat Olde Heuvelt een luchtige stijl van schrijven heeft en daarmee bedoel ik met humoristische ondertoon. En het was ook niet alleen slechtheid en kwaadaardigheid dat de klok sloeg alhoewel deze wel zeer ruim vertegenwoordigd zijn. De auteur heeft in het boek enkele thema's verweven over het ouderschap. Sommige personages waren waarlijk sympathiek zodat je toch kon hopen op een goede afloop. Zelfs de heks had sympathieke trekjes, heel af en toe.
Alles op de keper beschouwt ging dit verhaal in feite niet over de slechtheid van de heks maar over die van de mensheid en specifieker die van een kleine gemeenschap. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel, een deel van de bevolking heeft wél empathie en zorgzaamheid voor zijn medemens alhoewel je dit aan het einde niet overhoudt als belangrijkste gedachte. Maar ik veronderstel dat de auteur met dit boek hier niet een statement heeft willen maken maar gewoon een goed verhaal heeft willen vertellen.
En het was een goed verhaal. Thomas Olde Heuvelt heeft een meeslepende stijl en het was spannend ook, je wou absoluut weten hoe dit allemaal ging evolueren en welk einde hij er ging aan breien. Maar daar kunnen we uiteraard niets over zeggen.