goede plot en mooie personages

Tot de dood ons scheidt is het vijfde boek in de serie met hoofdinspecteur Thomas Berg, een personage dat een voltreffer is.
Zoals in zijn andere boeken verweeft Jo Claes ook hier historische en mythologische elementen in het boek. Ook architecturale ornamenten zoals figuren in huisgevels en het grafmonument vanop de kaft, beeldhouwwerken in de Leuvense universiteitsbibliotheek en het schilderij Het laatste avondmaal van Dirk Bouts (kunstschilder uit de Vlaamse Primitieven) passeren de revue. Meer nog, het is de constructie waaraan heel het misdaadverhaal is opgehangen. En dit heeft Jo Claes knap uitgedokterd, het is weer een plot om U tegen te zeggen.
Zijn personages komen zeer realistisch over, ze kunnen zomaar je buurman of -vrouw zijn, klein menselijk alhoewel sommige figuren tot de verbeelding spreken. De overleden Louise kende warempel enkele 'groten der aarde' en zwierf langs alle continenten.
Toch zijn er enkele ongerijmdheden te bespeuren in deze roman en dat kan flink storend zijn ook al zijn het kleinigheden. Zo loopt er af en toe iets fout in de tijdsaanduiding bijvoorbeeld. Op een gegeven moment is Berg totaal verwonderd over een familieverband dat hij niet kende. Dit leek zo onwerkelijk, dat hoorde immers tot de basis van het onderzoek. Dat zijn toch steken die Claes ditmaal heeft laten vallen.
Nog een minpunt en ditmaal een groter, is dat zo ongeveer heel het onderzoek bijna uitsluitend verloopt aan de hand van deductie, veronderstellingen en hypothesen die aangedragen worden zowel door Berg als door Chloë en Dries, de twee gedupeerden van de familie Haelterman. Dat maakt dat het verhaal niet altijd even boeiend is.
Tot de dood ons scheidt is een boek met een goed bedachte plot en mooie personages. Er gebeurt niet veel in en zelfs dat kon het verhaal niet spannend of boeiend maken, Jo Claes heeft al betere boeken geproduceerd. Maar dit wil niet zeggen dat dit een slecht boek was, het was zeker oké.