Geen overtuigende magie

Blauwe maan is deel twee van een serie over Kate Prospero, speciaal agent in de stad Babylon. In de wereld van Kate Prospero is magie wat drugs in onze wereld zijn: verslavend, misdaad uitlokkend en soms dodelijk. De productie van en handel in illegale magische drankjes tiert welig in bepaalde wijken in Babylon.

Als er binnen één maand tijd twee volle manen vallen, raakt de hele magische wereld over zijn toeren. Als dat ook nog eens bijna samenvalt met Halloween, is alle magie sterker en onvoorspelbaarder dan anders. Tijd om overuren te draaien dus, voor het Magic Enforcement Agency (MEA). Kate speelt een bijzondere rol in deze politie-eenheid, omdat ze zelf van magische afkomst is. Haar oom, opperhoofd van een van de machtige magie-kartels, zit al jarenlang in de bak maar trekt op de achtergrond nog stevig aan de touwtjes. Te midden van de toch al chaotische situatie rond de Blauwe Maan duikt er een nieuwe magische drug op die gebruikers aanzet tot ongeremde lust, met als gevolg verkrachting. Dit blijkt geen toeval te zijn.

Het boek is een leuke opvolger van deel één, het verhaal is weer een rollercoaster en de personages worden in deel twee wat meer uitgewerkt. Er wordt een hoop met spierballentaal gesmeten, Kate is en blijft een stoer mens dat haar eigen gang gaat. Het gegeven van de stad met de magische kartels met hun eigen wetten is nog steeds heel goed gevonden.

Maar toch beklijft de verhaallijn niet. De acties van de 'bad guys' slaan nergens op, ook niet voor irrationele maniakken. De acties van de 'good guys' zijn overdreven gekunsteld. De relatie van Kate tot haar collega's, vrienden en haar broertje blijft  moeizaam, wat op zich goed verhaalvoer zou kunnen zijn, als het wat beter uitgewerkt werd. Het taalgebruik is nog meer 'over the top' dan in het eerste boek, zodanig dat het irritatie opwekt.

Het 'verhaal achter het verhaal', de interne worsteling van Kate met haar magische afkomst, en het langzaamaan steeds meer ontdekken over haar eigen verleden, vraagt om méér. Maar ook dit komt niet lekker uit de verf: Kate vraagt zich niks af en stelt geen moeilijke vragen, ook niet aan zichzelf, en als ze zich iets realiseert, is het in één klap: pats boem. Alle deuken en bulten die Kate oploopt, zowel fysiek als psychisch, zijn binnen no-time weer gladgestreken. Dóór naar het volgende spannende moment. Te veel, te snel, te weinig doordacht.