Doorademen en van elkaar blijven houden.

In dit boek beschrijft Sander hoe zijn pad naar het ultieme huisje-boompje-beestje-scenario verloopt. Hij ontmoet de vrouw van zijn dromen en start samen met haar een gezin, te beginnen met de aanschaf van een hond. Daarna zijn ze klaar voor het echte werk: een kind. Sander en Jip krijgen, na flink wat dokteren, méér dan waar ze op hadden durven hopen: een prachtige tweeling.

Willem en Maurits lijken in eerste instantie twee voorbeeldige baby’s met alle slapeloze nachten en kleine zorgen die daarbij horen, maar na 10 maanden slaat de twijfel toe. Willem ontwikkelt zich te traag. Na onderzoek blijkt hij een zware hersenbeschadiging te hebben opgelopen, waarschijnlijk ergens tijdens de zwangerschap. Het gezin gaat de mallemolen van de diagnoses en revalidatie in. Een tijd later wordt ook bij Maurits een ontwikkelingsstoornis vermoed. Hij blijkt autistisch te zijn en Sander en Jip moeten eraan geloven: alle twee hun prachtige jongens hebben een handicap.

Het boek beschrijft op liefdevolle, nuchter-humoristische wijze het dagelijks leven van een gezin waarin niets is wat het lijkt. Alle dagelijkse hobbels, kleine zorgen en grote zorgen worden in korte, to-the-pointe stukjes beschreven. Vaak maken de stukjes de lezer aan het lachen, soms ook aan huilen. Het verdriet om alle ‘what-if?’s en ‘waarom wij?’s wordt niet uit de weg gegaan, maar er is ook plaats voor vreugde om de kleine dingen die zomaar onverwacht wél lukken. En er kan ook hard gelachen worden om alle rare capriolen die de jongens uithalen.

Dit boek is een aanrader, zowel voor mensen die zich afvragen hoe het is om gehandicapte kinderen te hebben, als voor mensen die weten hoe het is en het graag eens uit de mond van een jonge vader willen horen. De boodschap ‘doorademen en vooral veel van elkaar blijven houden, al is het tegen de verdrukking in’ spat van de pagina’s af. Het is een werk van liefde, gebouwd op een fundament van moed, beleid en wanhoop.